Yes

Genre: Drama | Duur: 1u40 | 2004 | Release: 14 December 2005 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Sally Potter | Cast: Joan Allen, Simon Abkarian, Sam Neill, Shirley Henderson, Sheila Hancock, Samantha Bond, Gary Lewis

Sally Potter, de Britse cineaste wiens Orlando internationaal op applaus onthaald werd, vond in de gevolgen van 9/11 inspiratie voor het scenario van Yes. De moslimwereld lag zwaar onder vuur en als filmmaker besloot ze daarop te reageren met een liefdesverhaal. Zo ontstond dit romantisch drama waarin twee naamloze protagonisten, een Amerikaanse wetenschapster en een Libanese kok, zich ondanks hun verschillen in een passionele relatie storten.

In eerste instantie zien we hoe twee complexe persoonlijkheden -een vrouw gevangen in een leeg huwelijk en een man die door zijn afkomst en geloof als vijand wordt beschouwd- bij elkaar nieuw geluk vinden. De relatie wordt beïnvloed door een aantal nevenpersonages (waaronder Sam Neil, na The Piano en The Horse Whisperer nog maar eens als bedrogen echtgenoot), tot op het punt dat het schuldgevoel van beiden de affaire kleurt en er geen sprake meer kan zijn van een willekeurig, universeel samenzijn van twee individuen.

Potter maakt er een nogal geladen, gekunstelde en helaas ook wat eentonige bedoening van. Net als in haar vorige film, het prestigieuze maar weinig geziene The Man Who Cried (met Cate Blanchett en Johnny Depp) overheerst de stijl op emoties, waardoor Yes te weinig weet te beklijven. De kunstmatigheid staat authentieke intimiteit in de weg, hoe subtiel erotisch de film soms ook weet te zijn. Nochtans beschikt hij nog over een bijzonder originele, sterke troef. De dialogen zijn in versvorm neergeschreven en bezitten een poëtische schoonheid die Potter's schrijftalent duidelijk illustreren. Vooral Henderson, die als schoonmaakster op haar eentje als Grieks koor fungeert en de gebeurtenissen becommentarieert, weet haar cryptische tekst haast bezwerend te brengen.

Positief is dat het rijm zeer subtiel verwerkt is in de dialogen -je moet al moeite doen om het te merken, het is immers geen plat rijm- en de acteurs hun tekst brengen alsof het spreektaal is. Toch is het de lyriek die de film zijn essentie geeft en daar kunnen de mooie soundtrack en knappe acteerprestaties niets aan toevoegen. Joan Allen, ravissant als altijd, verrast ons door deze keer voor een wel heel onconventionele film te kiezen.

Yes is uiteindelijk een filmisch equivalent van een gedicht, maar aangezien proza nog steeds aanzienlijk meer lezers weet te lokken, valt te betwijfelen of er veel volk ja gaat zeggen tegen dit aparte filmpje. Op papier zag dit er vast veel mooier uit, maar voor een film over slechte communicatie tussen mensen, komt de boodschap helaas onvoldoende over.