Irina Palm

Voormalig reclamefilmer en laatbloeier Sam Garbarski gooide op de afgelopen Berlinale hoge ogen met zijn tweede langspeler, Irina Palm. De opvolger van de multiculturele familiekroniek Le Tango des Rashevski kon bij de festivalganger op veel bijval rekenen en werd zelfs tot het selecte kransje kanshebbers op de Gouden Beer gerekend. Uiteindelijk moest onze landgenoot de duimen leggen voor Quanan Wangs Tuya?s Marriage, maar dat de Berlijnse loftrompet in Garbarski?s richting weergalmde, was hoe dan ook geen toeval.

Irina Palm, dat op de grens tussen tragikomedie en sociaal drama balanceert, laat zich immers bekijken als een bijwijlen uitstekende tweede, waarin de regisseur met Poolse roots de camera op Maggie richt, een vijftigjarige weduwe die met lede ogen toekijkt hoe haar doodzieke kleinzoontje langzaam aftakelt. Zoonlief krijgt de eindjes niet aan elkaar geknoopt om voor de peperdure operatie te betalen, dus besluit Maggie zelf het heft in handen te nemen. Nadat de reguliere arbeidsmarkt haar onverbloemd uitgespuwd heeft wegens te oud, stapt ze in een vlaag van excessieve grootmoederlijke naïviteit een nachtclub binnen, waar ze in een klinisch kotje gedropt wordt, om Londense palls door een gat in de muur op een grondig potje aftrekken te trakteren. Bizar genoeg blijkt de wanking widow, zoals ze zichzelf al schertsend noemt, over een verborgen talent te beschikken, hetgeen haar het pseudoniem Irina Palm en bijhorende reputatie oplevert.

Garbarski, die zijn film in een strak donkercyaan kleurenpalet onderdompelt, castte vrouw van vele oorlogen Marianne Faithfull als de argeloze Maggie. Hoewel de ex van Mick Jagger een exorbitant verleden van spuiten en slikken met zich meezeult, staat ze met de juiste ingetogenheid te acteren. Faithfull blijft ook moeiteloos overeind tijdens de intrigerende evolutie die de kwezelachtige theekransdame Maggie doormaakt wanneer ze, ondanks de waarschuwingen van haar collega?s, een beetje meer de ongezouten Irina wordt. Fascinerend is de manier waarop ze zich in haar nieuwe habitat beweegt ongetwijfeld, maar toch gaat Garbarski aan het eind van de rit even uit de bocht, wanneer hij een behoorlijk onwaarschijnlijke liefdeshistorie doorheen zijn verhaal probeert te weven: een kleine smet op een voor het overige prima prent.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de