The Happening

Men zou kunnen stellen dat de filmcarrière van M. Night Shyamalan een grillig verloop kent. Een flink eufemisme echter, want in feite gaat het met die loopbaan steil bergaf. Signs wist nog enig publiek te lokken, The Village en Lady in the Water -twee prachtfilms als u het ons vraagt- flopten fenomenaal en werden door critici afgekraakt. K.U.T volhardt echter in de boosheid en blijft Shyamalan een getalenteerd cineast, een subliem verhalenverteller en een meesterlijk sfeerschepper noemen, die met The Happening echter ook eens een mindere dag blijkt te hebben.

Deze noodlotsthriller die draait om een onverklaarbaar fenomeen waarbij mensen massaal en spontaan zelfmoord gaan plegen, past in het rijtje van recente apocalyptsiche thrillers als 28 Weeks Later, The Mist en I am Legend, alle geslaagde combinaties van tragiek en gruwel. Jammer genoeg moeten we vaststellen dat The Happening, zijn knap bedachte essentie ten spijt, slechts op een oppervlakkig niveau weet te werken.

Het uitgangspunt dat invloeden bevat van het heroplevende groene ideeëngoed, staat er weliswaar en bezorgt de film ten minste toch een continuë onheilspellende sfeer. Het verhaal vordert aanvankelijk gestaag, met wat sensationele gebeurtenissen en enkele beklemmende momenten. Toch straalt The Happening een zekere knulligheid uit. Sommige scènes lijken nauwelijks gerepeteerd of zijn slordig gemonteerd. In de tweede helft gaat de focus zelfs verloren wanneer een griezelig oudje wordt opgevoerd. In zijn geheel doet The Happening uiteindelijk goedkoop en onevenwichtig aan. Als een B-film zeg maar, of zou dat net de bedoeling zijn?

Gewoonlijk besteedt Shyamalan ook in gelijke mate aandacht aan de emotionele beleving van zijn protagonisten als aan het al dan niet bovennatuurlijke gegeven dat de plot bepaalt. De relationele dip waarin het centrale koppel in The Happening tijdens hun hachelijke avontuur vastzit, interesseert de kijker echter geen zier. Daar zit ook de beroerde prestatie van Mark Wahlberg voor iets tussen. Zijn stem en mimiek blijven doorheen de film ongewijzigd, of hij nu vastberadenheid of paniek uitbeeldt. Jake Gyllenhaal, om maar iemand te noemen, was veel geschikter voor de rol van wat drammerige docent biologie.

De bevestiging dat Shyamalan een onderschat cineast is, treffen we naast het scheppen van een angstaanjagende atmosfeer, aan in de elegante, van subtiele kleurschakeringen voorziene en mooi gekadreerde beelden. De man kent zijn vak natuurlijk en dat dat niet geapprecieerd wordt is des te spijtiger omdat zijn films eigenlijk vrij puur zijn. Shyamalan wil niets meer dan de kijker een eenvoudige vertelling voorschotelen, entertainen met een griezelverhaaltje. Of er dan één of twee sterren boven deze recensie prijken, maakt niets uit. Wie gaat voor de hypnose van het witte doek, zit altijd goed bij Shyamalan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de