28 Weeks Later

Vier jaar geleden bracht Danny Boyle ons behoorlijk aan het schrikken met de ultrarealistische horrorprent 28 Days Later. Nogal onverwachts verschijnt nu een vervolg op dat succes, met de niet echt bekende filmmaker Juan Carlos Fresnadillo in de regiestoel. Met zo'n naam moet je wel het horrorgenre in, denk je dan, maar deze Spaanse virtuoos blaast ons lichtjes van onze sokken met deze huiveringwekkende topthriller.

Wie vreest dat Hollywood zich de plannen voor deze sequel had toegeëigend om er een goedkope gruwelprent van te maken, willen we meteen geruststellen. Het trio verantwoordelijk voor de eerste film - Boyle, producent Andrew MacDonald en scenarist Alex Garland - vormt ook nu het creatieve team achter dit bijgevolg even Britse vervolg. De nuchtere vertel- en filmstijl die van 28 Days Later zo?' succes maakten, zijn dus terug en worden zelfs nog uitgepuurd. Fresnadillo, wiens indrukwekkende debuutfilm Intacto hem deze job bezorgde, voegt er immers een dubbele dosis energie en spanning aan toe en het resultaat is de meest angstaanjagende prent van het jaar.

In dit vervolg duiken geen personages uit de voorgaande film op. Hun verhaal was verteld. Zij overleefden een virus en de daarmee besmette, tot razernij gebrachte wezens die heel Groot-Brittannië in hun greep hadden. Nu zijn we achtentwintig weken verder, zoals de titel aangeeft en het leger heeft de touwtjes stevig in handen. Londen is intussen virusvrij verklaard en de eerste gezonde Britten mogen terug het land binnen. Onder hen de jonge Andy en zijn oudere zus Tammy, die hun ouders verloren zijn in de paniek van destijds. De kinderen worden herenigd met hun vader en ze zijn verontwaardigd over zijn vage relaas over de dood van hun moeder. Ze besluiten in een opwelling de bewaakte zone te verlaten om hun ouderlijk huis te bezoeken. Maar uiteraard - het zou geen horrorfilm wezen - is dit een beslissing die hen duur zal komen te staan. Want zoals te voorspellen, is het virus niet helemaal onder controle en voor je het weet, wordt Londen opnieuw overstelpt door dodelijke zombies.

28 Weeks Later weet zich van zijn voorganger te onderscheiden door een flink verhoogde dosis gruwel. Meer bloed en rondslingerende ledematen dus - gevoelige kijkers zullen maar al te vaak wegkijken. Toch hebben de makers ook originele uitgangspunten gevonden. Enerzijds is er de nadrukkelijke aanwezigheid van het Amerikaanse leger, dat weliswaar bescherming moet bieden maar al snel een even grote bedreiging vormt. Zo worden de protagonisten uiteindelijk door twee verschillende vijanden omringd. 28 Weeks Later weet, zelfs in al zijn onwaarschijnlijkheid, toch een continu benauwende, zelfs beangstigende sfeer op te roepen die u zo'n honderd minuten in angstzweet laat baden. Dit is niet zomaar een bangmakertje, maar een levensecht aanvoelende hallucinatie.

Anderzijds wordt het drama des te groter omdat er deze keer een familie centraal staat, in tegenstelling tot het gezelschap uit de eerste film. Niet onbelangrijk daarbij is dat de hoofdpersonages degelijk uitgewerkt zijn en geloofwaardig reageren op alles wat hen overkomt. Ze worden dus niet zomaar als kanonnenvlees opgevoerd en voeren niet altijd de meest voorspelbare acties uit. Sterke acteurs als Robert Carlyle en Rose Byrne zorgen voor stevige, doorleefde vertolkingen. De jonge Mackintosh Muggleton en de bloedmooie Imogen Poots stralen tonnen charisma uit. Je leeft dan ook op zulke verrassend intense wijze mee met hun personages, dat je 28 Weeks Later haast een tragedie noemen zou.

Uiteindelijk verlaat je de bioscoop wat opgejaagd en licht benentrillend. Niet meteen een ontspannende filmervaring, maar hoe vaak gebeurt het dat een film echt onder je huid kruipt? Dit soort knetterende, genadeloze cinema willen we meer zien en we hopen dan ook dat Fresnadillo zijn volgende project nauwkeurig uitkiest.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de