The Last Station

The Last Station plaatst de jonge, wat naïeve Valentin midden in een strijd om het auteurschap van de grote Tolstoj, bij wie hij in dienst treedt als secretaris. De charismatische schrijver maalt zelf niet om de kwestie, maar zijn fanatieke volgeling Chertkov en zijn echtgenote Sofya liggen voortdurend overhoop. Zowel de erfenis als simpelweg de aandacht en de liefde van de auteur zijn de inzet van het conflict. Valentin worstelt intussen met zowel ideologische als romantische dilemma’s.

Meer dan een fragmentarische blik op het huwelijk van Tolstoj en Sofya weet The Last Station niet te zijn. De betekenis van de schrijver voor zijn land kunnen we weliswaar opmaken uit allerlei details, zoals de voortdurende aanwezigheid van persmuskieten in zijn kielzog, verder leren we weinig bij over de man of zijn werk.

Regisseur Michael Hoffman heeft nog nooit een productie afgeleverd die enige diepgang bereikt of zelfs maar nastreeft. Op zijn cv staan o.a. A Midsummer Night’s Dream, One Fine Day en Restoration, films die op zijn best verstrooien. Ook The Last Station is te conventioneel en oppervlakkig om enig elan aan zijn carrière te geven. De verscheurende tragiek van het verhaal wordt nergens voelbaar.

De uitmuntende vertolkingen houden de aandacht nog enigszins vast. Helen Mirren vangt weliswaar niet veel aan met een nauwelijks uitgewerkte rol, maar Plummer wandelt met gemak door de film. Beiden werden genomineerd voor een Oscar. Giamatti is erg sterk en McAvoy perfect gecast als onschuldige en beminnelijke assistent. Samen houden ze de film kijkbaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de