Rocketman

Genre: Musical | Duur: 2u01 | 2019 | Release: 29 Mei 2019 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: Dexter Fletcher | Cast: Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden, Bryce Dallas Howard, Gemma Jones, Steven Mackintosh, Tate Donovan, Stephen Graham, Charlie Rowe

Je hoeft als sterartiest nog niet onder de grond te liggen om al een biopic te krijgen. Zeker als je Elton John heet, blijkt een half leven al genoeg om een film mee te vullen. In navolging van het succes van Bohemian Rhapsody, mag nu ook Rocketman het publiek meenemen op een trip down memory lane. 

Want net als bij Freddy Mercury's levensverhaal is dit het soort film dat zijn aantrekkingskracht vindt in de herinneringen die de klassieke songs van Elton John oproepen en de collectieve bewondering voor de artiest. Rocketman geeft het publiek dan ook exact wat het wil: een eerbetoon aan één van de grootste rocksterren van de 20e eeuw en zijn onvergelijke liedjes. 

John's levensloop bevat elk cliché uit het boekje: opgegroeid in een volkse wijk, beperkt gesteund in zijn talent, ontdekt in een bar, gemanaged door een louche vent, doorgebroken in Amerika, ten prooi aan drank en drugs, ... Geen slecht idee om daar een musical van te maken eerder dan een traditionele biografie. Rocketman is zo enerzijds een vrij eerlijk portret van een genie dat zichzelf verliest in de roem en anderzijds een ontzettend entertainende medley waar we - helaas niet alle - gekende hits in terug vinden. 

Taron Egerton was misschien niet de meest voor de hand liggende keuze voor de hoofdrol. Net als bij Bohemian Rhapsody zien we hier een vrij beperkte acteur aan het werk die met een combinatie van bravoure, bezieling en uiterlijke overeenkomsten een passend beeld oproept van de hoofdfiguur. Egerton kan dat aan, hoewel we in zijn stem net die specifieke Elton-touch missen en we voor finesse niet bij hem hoeven te zijn. De psychologische dimensie van dit tussen glorie en tragiek schipperende drama werd sowieso al met de grove borstel op het canvas gekwakt. Misschien wordt er zelfs iets te veel gehamerd op dat gebrek aan knuffels in de jeugd van de kleine Reginald. 

Grootse cinema is dit dus niet, aanstekelijk spektakel des te meer. Met veel vernuft vinden de liedjes een plaats in de plot - de aangepaste versies zijn niet altijd sterker dan het origineel - , worden memorabele momenten gereconstrueerd en wordt flink met de bus sterrenstof geschud: enkele scènes zijn weergaloze kruisbestuivingen van realiteit en verbeelding en herinneren er ons aan dat Elton John toch een beetje een ruimtewezen is wiens levenspad enkele indrukwekkende bochten heeft genomen.

Daar past een feest van een film bij, dat als portret van iemand die de hemel en de hel heeft meegemaakt nogal oppervlakkig in dat verleden graaft en keurig aan het grote publiek blijft denken als het op het uitbeelden van excessen aankomt, maar dat wel voor een ongeziene show in de cinemazaal zorgt. I never knew me a better time and I guess I never will.