The Garden

Nobele onbekende Don Michael Paul regisseerde voordien alleen nog maar enkele tv-series en dat is goed te merken aan The Garden, dat met zijn ongeïnspireerde regie, slechte trucages en een gemis aan spanning een ongelooflijk softe prent is geworden, vol opgeblazen symbolisme en een wel erg kleurrijke fotografie.

David is met zijn zoontje Samuël op weg naar zijn ex-vrouw wanneer ze een auto-ongeluk krijgen. Een oude man ontfermt zich over het tweetal en biedt de vader een job aan als klusjesman op zijn ranch. David heeft tijdelijk geen werk omdat de grond van zijn boerderij vervuild blijkt, dus hij gaat op het voorstel in. Maar Sam, die al van kindsbeen af visioenen heeft, voelt dat er iets niet pluis is met de ogenschijnlijk vriendelijke gastheer, Ben Zachary genaamd.

Wanneer hij schimmen uit het verleden begint te zien, wordt al snel duidelijk dat ze logeren bij de incarnatie van het kwaad. Achter het huis blijkt namelijk de Tuin van Eden te liggen, met de boom van de kennis van goed en kwaad, inclusief zijn verlokkelijke vruchten. Ben wil David ervan laten eten om bezit te kunnen nemen van zijn ziel. Hij moet alleen nog wachten tot het fruit rijp genoeg is om te plukken. Tijd voor Samuël om daar een stokje voor te steken, want zijn naam betekent niet toevallig ?de door God gehoorde?. Wie het begin en einde van de Schrift een beetje kent, staat dan ook weinig verrassingen te wachten.

Zoals eerder al vermeld gaat het verhaal gebukt onder een potsierlijke symboliek, die via parallelmontage en citaten uit de Bijbel nog eens extra in de verf wordt gezet. ?Are you thinking how you?re gonna defend yourself against my next move?? zegt Ben verdacht dubbelzinnig tegen Sam tijdens een spelletje schaak. De film zit vol met dit soort hoogdravend gelul. Allemaal om ons te doen inzien hoe symbolisch en metaforisch de gebeurtenissen wel niet zijn.

Lance Henriksen heeft schijnbaar de kunst van het op automatische piloot spelen overgenomen van Antony Hopkins. Als de androïde Bishop in Aliens bezorgde hij ons nochtans koude rillingen telkens hij met uitgestreken gezicht in beeld verscheen, maar als Ben Zachary loopt hij er maar uitgeblust en tam bij. Ondanks het hoge soapgehalte van de dialogen, weet eigenlijk alleen de jonge hoofdacteur een aardige vertolking neer te zetten, in tegenstelling tot de vader die compleet de melige toer opgaat.

Meest ridicule moment is het ronduit belachelijk einde, waarbij de vier Ruiters van de Apocalyps Sam ter hulp schieten en de knaap uiteindelijk Ben de doodsteek mag geven met het Vlammend Zwaard van de Aartsengel Gabriël (we verzinnen het niet!). Zoveel Bijbelse referenties in één film, dat is echt van het goede te veel.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de