John Rambo

Onversneden jeugdnostalgie kan even verraderlijk zijn als een bloedmooie femme fatale: in beide gevallen kan de trieste realiteit een loopje nemen met je olympische verwachtingen. Om maar te zeggen dat wij op voorhand veel, zeer veel door de vingers wilden zien bij Rambo, alweer de vierde film rond het personage van John Rambo, actieheld uit de jaren tachtig. Was de eerste First Blood, uit 1982, immers geen intelligente combinatie van actie en striemende aanklacht tegen het vijandige onthaal van Amerikaanse Vietnamveteranen in hun thuisland? Kreeg u ook geen brok in de keel bij Sylvesters Stallones huilende eindmonoloog uit die onovertrefbare eerste Rambofilm? Het inferieure tweede en derde deel waren destijds al rommel van de bovenste plank maar dat onze Sly, hier ook in de regiestoel, het zo bruin zou bakken, neen: dat hadden wij in onze zwaarste nachtmerries niet kunnen bedenken. Nochtans laat de synopsis nog niet onmiddellijk het ergste vermoeden.

John Rambo leeft een rustig leventje in Thailand: hij heeft een rivierboot, een bijverdienste als slangenvanger en vooral gemoedsrust. Wanneer een groep Christelijke reddingswerkers hem wil inhuren om hen per boot naar het door een burgeroorlog verscheurde Birma te brengen, weigert hij dan ook aanvankelijk. Pas door de charmes van zendingsarts Sara capituleert hij, met alle gevolgen vandien. Uiteraard worden de reddingswerkers in Birma ontvoerd, Sara voorop. En yep, uiteraard moet onze Sly een reddingsexpeditie op touw zetten met een groepje huurlingen. De spoken uit Rambo?s verleden laten zich immers niet zomaar verdringen.

Onbegrijpelijk, dachten wij bij de aftiteling. Dat iemand met een IQ van 160, iemand die meer verstand heeft van kunst dan een doorsnee professor Esthetica, iemand die zich in de jaren negentig herhaaldelijk heeft geëxcuseerd voor Rambo 2 en 3, dat zo iemand zo?n lomp, dom actievehikel kan neerpoten, wij kunnen er met ons verstand niet bij. Letterlijk alles is slecht in deze Rambo 4: Julie Benz (Sara) is de naam actrice onwaardig en haar prestatie werkt onbedoeld op de lachspieren, de actiescènes ? toch waar het om draait in een actiefilm - zijn er lichtjaren over, de montage is, net als bij Driven, hyperkinetisch en moeilijk te volgen, het powerorkest aan strijkers maakt van een mug een olifant, de special effects zijn om van te huilen, enzovoort, enzoverder.

Wat ons echter helemaal de gordijnen injoeg, zijn de vergeefse pogingen van Stallone om zijn personage in deze vierde Rambo van enig reliëf te voorzien: herhaaldelijk verwart Stallone een zwijgende, fronsende blik met diepgang, herhaaldelijk refereert hij ? onbewust, zo hopen we - in de (te lange) scènes op de rivierboot aan Apocalypse Now. Het is daar, in een korte flashback naar de vorige Rambo?s, dat Stallone zijn fysiek het finaal laat afweten: het is een lange weg van de atletische Stallone uit de eerste Rambo naar de pafferige figuur die de laatste jaren slechte films aan de lopende band maakt, we weten het, en normaliter spelen zulke overwegingen geeneens een rol in onze evaluatie, maar als je je hele carrière dankt aan je fysiek, moet je weten wanneer het tijd is ermee te kappen. Rambo 4 is een beetje als bellen naar een ex-lief van jaren geleden: laat gouden herinneringen aan destijds alsjeblieft zwaarder wegen dan nieuwsgierigheid, huur in godsnaam die eerste First Blood van 26 jaar geleden en laat het daarbij. Tot dusver dé flop van het nog jonge filmjaar.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de