S1m0ne

Toen de Nieuw-Zeelander Andrew Niccol enkele jaren geleden in Hollywood triomfeerde met twee sublieme films, werd hij als de redder van de Amerikaanse cinema bestempeld. Als scenarist werd Niccol alom geroemd voor Peter Weir's 'The Truman Show', een inventief drama waarin Jim Carrey zijn beste rol tot nu toe speelde, en waarvoor het piekfijne scenario terecht voor een Oscar genomineerd werd. Meteen daarna zette Niccol zijn eerste stappen als regisseur en leverde hij het wondermooie sci-fi drama 'Gattaca' af, waarin Ethan Hawke, Jude Law en Uma Thurman worstelen met de perfectie de mens in de nabije toekomst nastreeft.

Beide films getuigden niet alleen van bijzonder veel talent, ze wisten ook een klein plaatsje te bemachtigen in de filmgeschiedenis omdat ze meer zijn dan enkel amusement. Met 'The Truman Show' klaagde Niccol de mediatisering met het daarbijhorende gebrek aan respect voor de privacy van de mens en de verregaande sensatiezucht aan, en 'Gattaca' was een realistische blik op een toekomst waarin enkel perfecte mensen recht hebben op een volwaardig leven. Beide films werden beladen met prijzen.

Na enkele jaren stilte is Niccol terug met een nieuwe film, 'S1m0ne'. De mosterd haalde hij opnieuw bij de media en de filmwereld. Al Pacino speelt Victor Taransky, een egocentrische filmregisseur die zich belemmerd voelt in het maken van grote kunst door allerlei belachelijke eisen van steracteurs. Zo stapt Nicola Anders (pracht-cameo van Winona Ryder) het af op de set omdat haar trailer 2 cm lager is dan die van haar tegenspeler. Het ziet er naar uit dat Victor's carrière ten einde is. Maar bij toeval komt hij plots in handen van een nieuw computerprogramma dat levensechte acteurs kan creëren. Victor schept Simone, een beeldschone vrouw, en... a star is digitalised! Voor hij het beseft is Simone een wereldster en ligt de wereld aan haar voeten. En dat allemaal ondanks het feit dat geen mens haar ooit in levende lijve heeft gezien.

Niccol's idee is niet slecht. Lang voor de productie begon werd al het gerucht verspreid dat Niccol voor zijn volgende project geen geschikte actrice vond, en hij er dan maar een zou scheppen met behulp van een computer. Onrust en paniek brak uit in de filmwereld. Zouden digitale personages de échte acteurs gaan verdringen? Voer voor diverse debatten in de Amerikaanse media, maar allemaal voor niets. Niccol had even de synopsis van zijn film uitgetest op de werkelijkheid, ongetwijfeld met een duivels genoegen.

In 'S1m0ne' komt echter aanvankelijk niemand te weten dat Simone niet echt bestaat. Niccol toont ons de domheid en sensatiezucht van de media, de opportunisme en egoïsme van Hollywood en de drang naar aanbidding van het gewone publiek. Dat lijkt hij aanvankelijk met fijne humor en knappe vondsten te doen, maar al snel loopt het mis.

Nadat de film eerst aangenaam balanceerde op de grens tussen een intelligente, realistische satire en een leuke komedie, komt de kijker terecht in een verwarrende, kolderieke farce waarin slechts af en toe nog enige geloofwaardigheid sluimert. Al Pacino tracht zich staande te houden en speelt de rest van de cast wel naar huis, maar zijn personage is oppervlakkig uitgewerkt en blijft altijd sympathiek, ondanks zijn arrogante ijdelheid en egocentrisme. Na 2 uur ben je de onsamenhangende brei die 'S1m0ne' met zijn stereotiepe karakters en vergezochte plotlijnen gevormd heeft, allang moe.

Betreurenswaardig, uiteraard. Deze film had wat kunnen worden, en heel wat geslaagde verhaalelementen benadrukken dat potentieel. Maar Niccol heeft zijn werk gewoon niet goed gedaan, punt uit. Zijn scenario mist geloofwaardigheid en subtiliteit en staat in schril contrast met zijn vorige werk. 'S1m0ne' is een snel vergeten, middelmatige film, hoogstens geschikt voor een avondje voor de buis hangen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de