Hearts in Atlantis

Voor elke knappe Stephen King -verfilming lijken er wel twee minder geslaagde adaptaties mee te komen. 'Hearts in Atlantis', de verfilming van één van de vier verhalen uit de gelijknamige roman, is zo één van die gefaalde projecten. Het klonk nochtans veelbelovend: Anthony Hopkins voor de camera, Scott Hicks (van het oscargenomineerde 'Shine') erachter. Maar geen van de twee lijkt ook maar enige moeite gedaan te hebben om er iets van te maken.

Hopkins speelt Ted Brautigan, een zonderling die een kamer komt huren bij de weduwe Garfield. Zij is de egoïstische en ijdele moeder van de twaalfjarige Bobby, die tegen haar wil vriendschap sluit met Ted. Die blijkt algauw ergens voor op de vlucht te zijn, en heeft ook af en toe te kampen met korte periodes van geestelijke afwezigheid. Bovendien beschikt hij ook nog over een vreemde gave, die hij aan Bobby doorgeeft. Het kaderverhaal toont Bobby als volwassene, na de dood van zijn gewezen boezemvriend voor het eerst sinds zijn jeugd opnieuw in zijn geboortedorp, en terugblikkend op zijn kindertijd.

De roman van King is eigenlijk grotendeels opgezet rond die kinderjaren, en aanvankelijk lijkt Hicks die verhaallijn over te willen nemen. Maar hij komt al vlug in de knoop te liggen met de bovennatuurlijke verhaalelementen. Constant beweegt de film heen te weer tussen een derderangs kopie van 'Stand by Me' en een weggegooide aflevering van 'The X-Files'. Je krijgt dan een film die eigenlijk nergens over gaat, die geen enkele richting uitgaat, en die op sommige momenten zelfs onbegrijpelijk is.

Hicks doet ook niet meer dan wat mooie beelden schieten, en het geheel wordt dan slaapverwekkend, en zelfs dodelijk saai. Hopkins maakt dat allemaal nog erger. Hij speelt op automatische piloot, en maakt een personage van allerlei tics en houdingen die hij aan vorige films heeft overgehouden (jammer genoeg niets van Hannibal Lecter). Het staat op zijn gezicht geschreven dat hij eigenlijk wel wat beters te doen heeft dan in een flauwe nostalgische film te staan spelen. In feite zou de film zonder hem (en dus zonder zijn personage) een stukje beter geweest zijn.

Eén grote oppepper is immers de jonge hoofdrolspelen. Anton Yelchin (Bobby) speelt met veel naturel en betrekt je zo nog enigszins bij het verhaaltje. En Hope Davis, die Bobby's moeder speelt, is een interessante actrice. Jammer dat ze wat verloren loopt in deze eentonige boel.

Van de tijd die Ted en Bobby samen doorbrengen zegt Ted bij hun gedwongen afscheid dat hij er geen minuut had willen van missen. Jammer genoeg kunnen we van deze film niet hetzelfde zeggen. Integendeel zelfs.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de