Dune: Part Two

Zoals dat ook het geval was bij de tweede film uit de Lord of the Rings-trilogie, is het verrassingseffect van deze sequel op Dune een beetje weg. Je weet dat Villeneuve je opnieuw een groots en beladen fantasy-epos zal voorschotelen en net daardoor raak je net iets minder onder de indruk dan bij de eerste film.

We vinden Paul Atreides in de zandzeeën van Arrakis, vastbesloten de dood van zijn vader te wreken. De Vrijmans zijn aanvankelijk wat weigerachtig de vluchteling en zijn zwangere moeder op te nemen maar Paul wordt al snel één van hen. Intussen worden in diverse vijandelijke kampen plannen gesmeed maar geleidelijk aan blijkt de profetie rond een nieuwe messias zich te gaan manifesteren.

Hoewel we in de eerste film kennis maakten met heel wat fascinerende figuren, draait het eerste uur vooral om Paul zelf, uiteraard. Zijn metamorfose tot Vrijman is boeiend maar is als narratief gegeven wel klassiek. Op een bepaald moment kijk je toch uit naar een ander decor. Villeneuve introduceert de Harkonnen, en dan in het bijzonder de sociopaat Feyd-Rautha, echter op magistrale wijze. De driehoekige arena die we in zwart-wit bezoeken, lijkt uit een compleet andere film te komen. Dit is een sterk staaltje art-direction. Op nog een derde locatie - de planeet Kaitain waar de keizer gehuisvest is - verzamelt zich nog een groepje antagonisten.

De cast die Villeneuve bij elkaar bracht is werkelijk impressionant. Josh Brolin lijkt zijn personage het meest menselijk te kunnen maken - ontroerend hoe Gurney en Paul elkaar in de armen vallen- , terwijl Christopher Walken dan weer extreem genietbaar is als de keizer. Geweldig om iemand van zijn status in dit soort films te zien. Uiteraard blijft Chalamet schitterend die complexer wordende hoofdrol op zich nemen.

Maar dit soort epos vraagt niet per se om uitgewerkte karakters - en tenslotte is het Paul waar het om draait. Zijn groei tot redder van het universum kadert in een gelaagd relaas waar grote thema's in sluimeren. De menselijke sociale mechanismen rond religie, macht en ecologie die Herbert in de jaren '60 als basis gebruikte voor zijn roman, vormen stevige fundamenten voor de actie.

Villeneuve vult zijn canvas majestueus in met een groots fantasy-spektakel

Want daar draait het tenslotte om. Villeneuve zweert bij spektakel, bij beeld en geluid, en niet zozeer bij dialoog. Dune: Part Two wil vooral actie bieden en neemt daarbij het canvas majestueus in. Zo krijgen fans exact wat ze willen en verwachten. Of net meer? De cineast weet zijn immense ambities immers waar te maken en weet deze film op meer dan één moment tot immersieve kunst te verheffen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de