Animal Love

Een baasje gedraagt zich hondser dan zijn hond. Je vraagt je af of de laatste de eerste als een gek aanschouwt. Is de poedel beginnen lijken op haar baasje of andersom? Wie maakt wie lelijker? Crepeert het konijn onder de affectie die hem wordt opgedrongen?

Animal Love is een verhaal over de grens tussen liefde en foltering, tussen affectie en seks, bestialiteit en erotiek, maar vooral een verhaal over de grens tussen dier en mens. Ulrich Seidl toont de overschrijding van de idyllische dierenliefde en haar onvoorwaardelijkheid die we gewoon zijn. Hoe waarachtig dierenliefde dan ook kan zijn, Seidl laat ons zien dat deze liefde gepaard gaat met geweldpleging, geprojecteerde chantage en gigantische frustraties. Het dier is gedegradeerd tot een sub-menselijke soort met de bijhorende machtsverhoudingen. Het affectieve is vaak een uiting van een gebrek dat het beest als substituut neemt: een instrumentele opvulling van leegte die dan nog eens faalt ook.

Seidl portretteert een gevecht van zijn personages tegen de anonimiteit waarin de moderniteit zijn personages dwingt. Animal Love toont de tragiek van een wanhoopsgevecht dat noodgedwongen mislukt. Het gevecht wordt een vlucht waarbij het dier de uitweg vormt: leven doet hoop.

In de filmterminologie komt het woord Sprechhund vaak voor. Het is een gecreëerd personage via hetwelk de protagonist zich kan uitdrukken, meestal door ?er tegen te spreken?. Zo ook in Animal Love. De hond (soms een konijn) is vervangbaar en zeker niet substantieel op zich. De mens projecteert zijn behoeftes en verlangens op het zoogdier waarmee ze een band voelen.

Dit boeiend portret van een geësthetiseerd lijden is even realistisch als Seidls Hundstage en even in your face als Diane Arbus? fotografisch werk. In de (quasi-)documentaire van Animal Love komt Ulrich Seidl nooit zelf aan het woord. Men deelt echter zijn blik die niet oordeelt, maar wil begrijpen en daarvoor de grens van het voyeurisme aftast.

Matthias De Groof Helemaal (niet) akkoord? Lees de