Bliss

Het vooruitzicht van nieuwbakken regietalent uit het Verre Oosten schept bij menig filmliefhebber hoge verwachtingen. De Chinees Zhimin Sheng, die met het realistische metropooldrama Bliss zijn absolute debuut in de filmwereld viert en als een van de exploten van een nieuwe generatie klasbakken aangekondigd wordt, vormt op deze regel dan ook geen uitzondering. Desondanks weet Sheng bij zijn vuurdoop niet te overtuigen. Bliss blinkt, naast enkele zeldzame staaltjes van visueel vernuft en op papier interessante verhaallijnen, immers vooral uit in onevenwicht.

De levens van drie koppels vormen het raamwerk van een relaas waarin melancholie en spleen centraal staan. Jian-jun is een taxichauffeur die zich dubbel plooit nu zijn labiele echtgenote zopas haar ontslagbrief onder de neus geduwd kreeg. Zijn vader Lao Li, is een gepensioneerde politieagent, die heen en weer geslingerd wordt tussen zijn zwaar zieke ex enerzijds, en zijn huidige levensgezellin Xieu, wiens zoon zich in de duistere wereld van de straatbendes beweegt, anderzijds. Wanneer Xieu's telg onderdak vindt bij de plaatselijke kabelbaanmaatschappij, en daar ook nog eens verliefd wordt, lijkt hij evenwel het rechte pad te zijn ingeslagen.

Het script van Bliss snijdt een boeiende thematiek aan maar Sheng weet deze helaas niet efficiënt in beeld te brengen. Hij laat na zijn personages verder uit te diepen, beperkt zich tot weinigzeggende dialogen en geeft zich voor het overige over aan mooifilmerij. Al mag dat laatste gerust paradoxaal geïnterpreteerd worden: het schimmige, grijsgrauwe straatbeeld van Tsjoenking, een centraal gelegen grootstad met zo'n 5 miljoen inwoners, wordt door Sheng op zo'n statische manier vereeuwigd, dat Bliss uitgroeit tot een wel heel erg troosteloos geheel.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de