Rietland

Net als de Belgen leveren de Nederlanders doorgaans weinig films af die echt karakteristiek zijn voor hun land. Met Rietland krijgen we niet alleen een machtige slow-burner voorgeschoteld maar ook een relaas dat prechtig inspiratie vond in de oerhollandse volksaard.

We bevinden ons onder de Noord-Hollandse rietsnijders in ruraal gebied. Johan treft op zijn land het lichaam van een meisje aan, wat de hechte gemeenschap natuurlijk flink schokt. De wantrouwige bevolking verdenkt de Troeters, inwoners van een buurgemeente, maar Johan heeft een jongen uit de buurt in het oog.

In dit zeer zorgvuldig opgebouwde psychologische drama groeit de onrust in het zwijgzame hoofdpersonage. Hij leeft in zekere zin in afzondering en wordt omringd door natuur. We staren mee naar de bezwerende velden vol wuivende riethalmen en menen daar, misschien net als hem, iets duister zich te zien verschuild houden. We ploeteren mee door veen en modder, vastberaden zonder ons bewust te zijn van de zuigende kracht ervan. Als studie van wat de omgeving met een mens doet, mag Rietland alvast flink geprezen worden.

Een bezwerende slow-burner die inspiratie vond in de oerhollandse volksaard

Minder interesse hebben de makers voor het zoeken naar antwoorden, want Rietland laat de kijker vooral binnen in de gegroefde kop van de perfect gecaste hoofdrolspeler - een echte rietsnijder trouwens - en die laat zich niet kennen. De zweem van geheimzinnigheid neemt alleen maar toe. Op de achtergrond creëert zijn kleindochter haar eigen wereld waarin groteske folkloristische nijlpaarden zich wreken.

Het biedt de jonge en debuterende regisseur alle kansen om uit te pakken met adembenemende shots en volop in te zetten op een onheilspellende sfeeropbouw. Rietland dringt langzaam maar vastberaden binnen om de kijker volledig in zijn greep te krijgen en een gruwelijke mogelijkheid te insinueren die je nog lang na afloop bezig houdt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de