The Return

?The past never dies. It kills.? Het had de slagzin van The Grudge kunnen zijn, maar het is die van The Return. Een vergelijking met die horrorfilm uit 2004 lijkt echter meer dan op te gaan. Met The Grudge deelt The Return immers een gelijkaardige poster en verhaal, en eenzelfde hoofdactrice. Sarah Michelle Gellar speelt Joanna Mills, een zakenvrouw die geconfronteerd wordt met terugkerende visioenen. In die herbelevingen wordt ze achtervolgd door een vreemde man met een Texaans accent, hoort ze akelige liedjes uit uitgeschakelde radio?s en snijdt ze zichzelf in de toiletten van een bar. Wat is er toch aan de hand? Het is de vraag die Sarah Michelle Gellar zich samen met de kijker stelt.

Helaas lokken de vragen in The Return weinig spanning uit en is de anticipatie naar de antwoorden daarom vrijwel afwezig. Enerzijds probeert de Britse regisseur Asif Kapadia van The Return een drama te maken over dood en rouw, over de doorwerking van het verleden in het heden. Anderzijds verpakt hij dit verhaal krampachtig als een horrorfilm. Kapadia forceert (lauwe) schokeffecten, geeft typisch vage hints naar de plot en rekt de Wat is er toch aan de hand-vragen zo lang mogelijk. Resultaat is dat de film beklijvend noch spannend is. Maar wanneer we het pistool bovenhalen, moeten we dat ook richten op Sarah Michelle Gellar. De inmiddels dertigjarige actrice mist de wanhoop van Jennifer Connelly in het fantastische Dark Water of de energie van Naomi Watts in The Ring. Zonder vampierdodende vrienden (Buffy) of enge langharige kindjes (The Grudge) rond haar kan Gellar een hoofdrol duidelijk niet aan.

The Return lijkt het resultaat van een botsing tussen de creatieve ideeën van een eigenzinnige Britse regisseur en de eisen van Amerikaanse producenten. Het is daarom een halfslachtige film geworden, die uiteindelijk zowel kwaliteit als een publiek mist.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de