XXY

Alex is een op het eerste zicht doodgewone puber, die worstelt met dezelfde problemen als haar leeftijdsgenoten, zich om de haverklap in de grote levensvragen verslikt en rebelleert tegen alles wat ook maar enigszins autoritair en normatief is. Ze is echter geboren als hermafrodiet, waardoor ze niet alleen met courante puberale issues af te rekenen heeft, maar samen met haar ouders ook op een tweesprong is aanbeland. De geplaagde familie moet immers kiezen of Alex voortaan als jongen of als meisje door het leven zal gaan. Om hen bij het maken van deze verscheurende keuze te steunen, is een stel oude vrienden met hun zoon afgezakt naar het onherbergzame kustdorpje in Uruguay, waar het gezin zich na Alex? geboorte gevestigd heeft. De bitterzoete ironie wil echter dat ze vijftien jaar eerder het jachtige Buenos Aires de rug toegekeerd hebben, uitgerekend om de reacties van hun omgeving te ontlopen. Het duurt dan ook niet lang vooraleer oude wonden weer opengereten worden.

XXY - de titel verwijst naar de chromosomen van Klinefelterpatienten - werd met luide trom ingeluid: het regiedebuut van de jonge Argentijnse Lucía Puenzo had niet alleen de Grand Prix de la Semaine de la Critique in Cannes meegenomen, maar is tevens Argentinië?s inzending voor de komende Oscarrace. Vader Luis ? die als producer fungeerde ? maakte elf jaar geleden overigens ook al eens kans op een beeldje met de adoptiekroniek La Historia Oficial. Overtuigen doet dit naar Amenábars Mar Adentro gemodelleerde drama over verboden liefde, onderhuidse rancunes en navrante dilemma?s zeker. Al was het maar om Puenzo?s sobere, maar desalniettemin uiterst efficiënte regiestijl. In plaats van weg te zinken in melodramatische pathetiek, gebruikt ze Alex? nakende operatie slechts als platform, om dieper in de psyche van haar personages te spitten, en de cruciale gevolgen van het primaire narratief op relationeel niveau onder het voetlicht te plaatsen.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de