American Pie: The Wedding

U zal me niet zo gauw kunnen beschuldigen dat ik niet zou kunnen genieten van lekker laag-bij-de-grondse humor. Integendeel. Pis en kak is gewoonweg grappig en bij de woorden 'kale kikkerkut' giechel ik als een spreekwoordelijk schoolmeisje. Vandaar dat ik de eerste dan wel de tweede American Pie zeer grappig resp. best wel aardig vond.

Toch zijn er ook voor F. Moens grenzen. Geen morele grenzen. Er mag van mij rustig met bomma's geneukt worden of warme hondenstront verorberd, noem het eerder filmethische grenzen. Of ook: minimumnormen m.b.t. de originaliteit van scenario's of het hebben van tenminste één grap niet gericht naar contactgestoorde kleuters.

Het uitgangspunt van Taart is al even breinverlammend als de uitvoering. Jason -apple pie- Biggs vraagt de fluitendame ten huwelijk. Een groots sprookjeshuwelijk wordt op poten gezet. En er mag absoluut niets misgaan. Als dat maar goed loopt.

Even verrassend als Filip Dewinters standpunt m.b.t. het homohuwelijk tussen allochtonen die snel-Belg willen worden, even grappig als Dedeckers mening over zones 30 en een even grote ramp als het toekomstige verkiezingsresultaat van Groen!

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de