Piedras

Dat er in de Spaanse uithoek van de Europese filmwereld nog plaats is naast Pedro Almodóvar, bewijst de jonge regisseur Ramón Salazar met zijn debuutfilm 'Piedras', die op het Gentse filmfestival van 2002 volkomen begrijpelijk de publieksprijs won.

De titel 'Piedras' verwijst naar de stenen waarmee ieder mens zijn leven vorm geeft. De vijf hoofdpersonages in dit drama hebben hun stenen verkeerd gestapeld en moeten daar nu de gevolgen van dragen. Het gaat om 5 door leven en liefde teleurgestelde vrouwen in Madrid, die allen een speciale relatie hebben met schoenen. Adela is een alleenstaande moeder die een bordeel runt. Wanneer een klant haar de tango leert, gaat een nieuwe wereld voor haar open. Haar geestelijke gehandicapte dochter Anita wandelt elke dag hetzelfde blokje en is gefascineerd door vliegtuigen... tot ze stapel wordt op haar nieuwe oppasser. Leire is door haar vriend in de steek gelaten, en laat daarom ook zichzelf in de steek. Ze steelt schoenen en verliest zich 's nachts op als danseres in een disco. Maricarmen is een nuchtere taxichauffeur met gezinsproblemen, die steeds op pantoffels loopt. En Isabel's leven is een farce: haar man verwaarloost haar en uit wraak koopt ze zoveel mogelijk schoenen... die haar twee maten te klein zijn.

Deze prachtig gecreëerde personages (gespeeld door een mooie cast - overigens allemaal Spaanse leading ladies) zijn allesbehalve alledaags, en dat is bizar in een film die op het eerste niveau maar een soap is. We belanden in het leven zoals het in Madrid is. Maar Salazar speelt zo liefdevol met stijlen en verhaal dat zijn film al snel een niveau hoger komt te staan. Elk personage krijgt zijn eigen beeldtaal toegemeten of bestaat in een subgenre van de film of de literatuur. De versmelting van neo-realisme, cinema-verite, komedie, tragedie en sprookjesachtige elementen, levert een gevarieerde, interessante film op die bovendien prachtig in beeld is gezet. Bij iedere protagoniste hoort trouwens een bepaald muziekgenre. Dat Salazar daarnaast zijn verhaallijnen verweeft als een Spaanse Altman of Anderson, maakt hem allemaal des te aangenamer. Fans van puzzelfilms zullen hier van snoepen, want de relaties tussen de personages worden maar zeer geleidelijk aan bekend gemaakt en zorgen voor de ene miniscule verrassing na de andere.

Salazar bezuinigt niet op drama en tragiek. Er worden massa's tranen gelaten, er wordt gevloekt en geruzied, gevlucht en verzoend. Tot de finale, een draaikolk van gevoelens waarin ook de kijker wordt meegesleurd. Salazar weet waar de weke plekken van het publiek zitten, maar we voelen ons niet bedot. De ontroering is niet ontsproten uit sentiment, hoewel dat soms maar net vermeden werd. Maar onder al die primaire emoties, liggen de stenen van het scenario wel stevig vast. 'Piedras' nodigt uit tot reflecteren over toevaligheden, contrasten, en het leiden van het leven: sturen, terugkeren, alternatieven zoeken, het zelf in de hand nemen. Misschien weinig origineel, soms zelfs dubieus en zeker niet subtiel. Dit staat ook ver van het absurde, intellectuele van Almodóvar (maar niet van de camp!), en Salazar maakt elke beginnersfout. Maar toch is 'Piedras', met al zijn filmische referenties, grote gevoelens en innemende personages, hartverwarmende, delicaat en meeslepend. En dat volstaat voor een filmfan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de