White Oleander

In de Verenigde Staten werd deze romanadaptatie over een turbulente moeder-dochter-relatie vrij positief onthaald. Vooral Michelle Pfeiffer, een verdienstelijke actrice, werd bejubeld. Maar ondanks haar aanwezigheid én die van Renée Zellweger en de flink onderschatte Robin Wright Penn, kreeg het oestrogeenfestijn 'White Oleander' in België geen bioscooprelease. Echt jammer blijkt dat nu niet te zijn.

Pfeiffer maakt als Ingrid Magnusson een einde aan de gelukkige kindertijd van haar 14-jarige dochter door haar minnaar te vermoorden. Ze vliegt immers achter tralies en dochterlief mag aan een eindeloze verhuis van pleeggezin naar pleeggezin beginnen. De jonge Astrid slaat zich er dapper doorheen, maar worstelt met haar identiteit door een gebrek aan een stabiel moederbeeld. En komt ze dan al in een warm nest terecht, weet moeder Ingrid zelfs van achter tralies haar geluk in de weg te staan. Dit sleept zich jaren voort, en Astrid gaat steeds minder om mensen om haar heen geven.

Dit weekendfilm-gegeven ontvouwt zich compleet als verwacht, maar ondanks het overaanbod aan geschifte personages, is 'White Oleander' maar een tamme boel. Per toeval wordt al eens een raak moment getroffen, maar hoe kunnen de makers verlangen dat we ook maar een greintje van Astrid's radeloosheid, pijn of eenzaamheid voelen als het verhaal zo op de vlakte blijft? Zo is het aanhoren van haar moeder's straf (maar liefst 35 jaar gevangenis!) voor Astrid schijnbaar niet erger dan een weekje geen zakgeld. Dat Astrid's leven vorm krijgt tegenover een zonovergoten, fris gekleurde achtergrond, helpt natuurlijk ook niet. Regisseur Peter Kosminksy heeft dus niets te vertellen, en als hij dat al had, zou hij niet weten hoe. Dat 'White Oleander' nooit goedkoop of sentimenteel wordt, is dan ook opmerkelijk, maar echt meeslepend wordt het ook nooit.

Van Zellweger zijn we nooit een fan geweest, en ook hier irriteert ze mateloos. Dat ze er het grootste deel van de film bijloopt als een in roodverbrand konijn, droeg nog bij tot onze ergernis. Shot na shot wordt de actrice bijzonder onflatteus in beeld genomen. Of misschien is het wel gewoon een lelijk mens. Geef ons dan Pfeiffer maar, koel en manipulatief, of Wright Penn, fanatiek religieus maar trashy. Maar het hart van de film, en de enige reden dat 'White Oleander' ook maar (net) het bekijken waard is, is Alison Lohman die Astrid speelt. Zo onwaarschijnlijk getalenteerd, zo indringend acterend, zo stralend, lieflijk, knetterend van potentieel dat we voor altijd fan zijn. Haar ster stijgt al fameus ('Matchstick Men' gaf haar een schitterend speelveld), en binnenkort ziet u haar aan het werk in Tim Burton's 'Big Fish'. Wij zullen na haar doorbraak kunnen zeggen dat we het hadden zien aankomen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de