Deadlines

Films over oorlogen, ze zijn zowat altijd actueler dan ooit. Dat er in Deadlines Amerikaanse mariniers in Libanon sterven ten gevolge van een zelfmoordaanslag met een bus, helpt natuurlijk. En dat papa Bush er voor iets tussenzat, doet het actuele karakter ook niet meteen kwaad. Deadlines is echter geen oorlogsfilm, maar een film over oorlogsverslaggeving. Makers Boeken en Lerner hebben allebei een verleden als oorlogsjournalist en weten dus waarover ze het hebben. Deadlines heeft dan ook af en toe wat zinnigs te melden over oorlogsjournalistiek. Maar met de psychologische uitwerking van de journalisten zelf gaat het grondig mis. En dat is zonde, want als oorlogsjournalisten zouden de regisseurs toch wel een en ander moeten kunnen vertellen over de emotionele kant van het beroep. In plaats van een beeld van hoe het is om vrijwillig te leven met bombardementen en wat iemand bezielt om lijf en leden op het spel te zetten voor een stuk in een krant, is Deadlines een soort journalistieke thriller met mooie locaties en donkere humor, maar bijzonder weinig diepgang en tonnen clichés.

Begin jaren 1980. Alex Randal (Moyer) is een jonge journalist met een luizenbaantje in Parijs. Wanneer hij op de radio in het sanitair van een stripclub, waar hij instaat voor het entertainen van een Midden-Oosten-journalist, een bericht hoort over een zelfmoordaanslag op een Amerikaanse legerbasis in Libanon, steelt hij het paspoort van zijn gast en vertrekt hij prompt naar Beiroet. Daar aangekomen stort de vastberaden Amerikaan zich meteen op de kwestie, raakt hij via de Franse (oh cliché) oorlogsfotografe Julia Muller (Parillaud, Nikita in Bessons 'Nikita' en meteen ook maar een kind gemaakt met de regisseur) aan een scoop die meteen alle voorpagina's ter wereld haalt. Zijn krantenbericht leidt tot een spiraal van geweld en gaandeweg ontdekt hij dat niets is wat het lijkt en dat iedereen iedereen gebruikt in de oorlog. Hem incluis.

De discussie over de rol van de oorlogsjournalist en de morele dilemma's die ermee gepaard gaan, is een tijdje interessant. Maar dan wordt Deadlines een thriller en verdwijnt de morele kwestie van het toneel. De intrige is best leuk, maar spurt aan zo'n razend tempo voorbij dat er voor interessante beschouwingen over oorlogsjournalistiek nog maar weinig tijd overblijft. De oorlog wordt gedegradeerd tot setting van een redelijk geslaagde thriller. Randal handelt zo rechtlijnig en gedecideerd dat het belachelijk wordt en de oorlogsfotografe met wie hij (uiteraard) iets heeft, is al niet veel beter uitgewerkt. Gelukkig is er het kapotgeschoten Beiroet om het zaakje wat geloofwaardigheid te bezorgen. Maar wanneer Randal voor de zevenendertigste keer als een eenzame cowboy door haar verlaten straten kuiert, baat ook dat niet meer.

Benjamin De Cleen Helemaal (niet) akkoord? Lees de