The Woodsman

Deze competitiefilm is van topkwaliteit. Zoals dat hoort op het festival van Gent, heeft de prent een zeer opvallende soundtrack. En er is meer: als er op datzelfde festival een rijs voor beste montage of cinematografie bestond, zou 'The Woodsman' erg hoog in de toplijstjes zijn beland. Kassell begrijpt de kunst om details op het scherm af te zonderen: verschillende scènes starten even wazig, daarna wordt scherpgesteld. Het beeldritme kent op dialoogloze momenten plotse versnellingen en zoals in Nicolas Roegs Don't look now worden voorspel en (volwassenen-)seks door elkaar gemixt tot een glorieus geheel.

Visueel zit het dus bijzonder snor. Goed van Kevin Bacon om er als executive producer voor te zorgen dat hij en vrouw Sedgwick (Personal Velocity) in een dergelijke kwaliteitsfilm kunnen schitteren. Zij zet een sterke prestatie neer, hij een quasi-geniale. Geen sinecure, want nadat Bacon in Mystic River een slachtoffer van pedofilie neerzette, kruipt hij hier zelf in de huid van een kindermolesteerder. Het is niet erg geestig hem bezig te zien: de droefgeestige nervositeit in zijn ogen verdwijnt compleet als hij dichterbij een klein blond meisje komt. Hij bloeit op, terwijl je in zijn ogen ziét hoe hij het ervaren plezier mentaal niet aan seksualiteit probeert te linken.

Zware kost dus, die pas na succes op het Sundance-festival een Amerikaanse distributeur vond. Typisch voor een industrie die haar klanten voor runderen houdt, dat ze hen een pijnlijke prent als deze onthoudt. Het zal niet aan de onwaarschijnlijke verzameling acteurs hebben gelegen: hiphopgod Mos Def bewijst zoals in Spike Lee's Bamboozled een immense schermuitstraling te hebben en zelfs Bratt (Miss Congeniality) kan het loodzware thema aan. Zij doen het goed als ondersteuning voor een king-size Bacon.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de