Maria-Dolores

Maria-Dolores is een afgeleide van de Wayn Wash trilogie (Maria-Dolores, Jean-Baptiste en Maria Magdalena) over de iconografische impact van christelijke figuren. De theaterproductie was een fascinerend totaalspektakel bestaande uit theater, filmfragmenten, muziek van Wim De Wilde en poëzie van Jean-Benoît Ugeux. In deel I: Maria Dolores, wisselen mystieke discussies tussen Maria (Marie Lecomte) en Dolores (Simonne Moesen) op het podium af met fragmenten uit een film over het leven van Marie (ook Lecomte) en Dolly (Dolores Bouckaert) twee vrouwen die verbonden worden door een man die hun beide levens op videocamera vastlegt. De versie van de film die in de bioscoop wordt uitgebracht focust op het verhaal van Marie en Dolly maar bevat ook scènes uit de voorstelling die naar het mirakelspel verwijzen en scènes uit een tv-interview met Jean-Benoît Ugeux.

Marie is theateractrice, voor haar rol in het toneelstuk Maria-Dolores vraagt ze aan Geert haar dagelijkse bezigheden te filmen omdat ze zich met haar volle bestaan wil inleven in de rol van Maria. Dolly spreekt radiospotjes in en krijgt een aanbod om een tv-programma te presenteren, haar ontluikende carrière staat echter in de schaduw van de ongeneeslijke ziekte waar ze aan lijdt. Ze woont samen met Geert, die ook haar onophoudelijk filmt, zelfs wanneer ze het moeilijk heeft. Twee jonge vrouwen die elkaar niet schijnen te kennen en totaal verschillende karakters hebben zijn dus op onlosmakelijke wijze verbonden door hun gelijkaardige levensloop en vooral, door Geert, de man die de levens van beide vrouwen met zijn camera registreert en met alle twee een intieme relatie lijkt te hebben.

Dit gegeven zorgt voor een voortdurend gevoel van onopgeloste spanning. Op één of andere manier lijken de twee verhalen niet met elkaar te verzoenen en is de situatie op zijn minst lynchiaans te noemen. Wat is de band tussen de twee vrouwen? Welke relatie heeft Geert tot hen? Bedriegt hij hen met elkaar zonder dat ze het weten of zijn het de vrouwen die hem bedriegen met hun spelletjes en leugens? Het mysterieuze effect wordt nog versterkt door het feit dat de met zijn camera vergroeide Geert (Wayn Traub) zelf nooit in beeld komt. De verhalen lopen steeds dichter naar elkaar toe als Marie zwanger wordt, wat haar in potentieel levensgevaar brengt omwille van een ziekte die ze als tiener aan haar baarmoeder heeft gehad. Tegelijk gaat ook de toestand van Dolly sterk achteruit en ziet ze zich genoodzaakt haar tv-plannen op te geven.

Net als het theaterstuk reflecteert de film over loodzware thema's als de vraag naar schuld en onschuld, de fascinatie voor leven en dood, liefde en kunst en de mysterieuze aard van het vrouwelijk geslacht. Die elementen worden echter niet verwerkt in een klassieke verhaalvorm maar worden onttrokken aan de dagelijkse realiteit van een drietal mensen wiens leven zelf voortdurend op de rand van fictie en realiteit balanceert. Met zijn pseudo-documentaire stijl en gebruik van handcamera doet de film sterk denken aan C'est Arrivé Près De Chez Vous waar de grenzen tussen film en werkelijkheid op gelijkaardige wijze in elkaar overlopen. Al bij al misschien niet zo'n vernieuwend concept maar het levert toch een interessant filmisch experiment op dat met minimale middelen een leuk verhaal vertelt met een erg verrassende ontknoping.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de