Familia Rodante

Familiefeesten... het is nooit mijn ding geweest. Zelf nooit heel goed begrepen waarom trouwens. Luidruchtige, flirtend-met-de-menopauze bezwete tantes, dronken achterooms die stukken uit het communistisch manifest beginnen te declameren, goedkope tafellakens, aparte (lees: nog bouwvalliger) tafels voor de kinderen (pokkejong die je nauwelijks kent)... Daar kan ik allemaal wel mee leven. Familia rodanta heeft me echter duidelijk gemaakt dat het het gebrek aan een knappe puberende nicht is geweest dat mijn interesse in het familiegebeuren heeft doen verliezen. Geen slinkse blikken op ontluikende heuveltjes, geen foute openheid (je mag alles tegen me vertellen, we zijn toch familie), geen tetteke rus. En laat het, eigen obsessies daargelaten, nu deze continue spanning zijn die Familia.. kenmerkt. Doen ze het of doen ze het niet?

Een naar het 'platteland' uitgeweken familielid trouwt, de cityslickende familie uit Buenos Aires beslist, oma voorop, om het huwelijk bij te wonen. Helaas is de nicht zo'n 1000 kilometer junglewaarts verhuisd en is het voertuig van dienst een camper van het type waar Jambers reportages over draait. Origineel is de film nauwelijks te noemen: zet een aantal interessante karakters in een ongewone omgeving en zie wat er gebeurt. De rebelse dochter met de punk vriend op motor (mag niet mee in de camper), de broer die verliefd wordt op zijn schoonzuster, hankie-pankie tussen neef en nicht, het zit er allemaal in. Gek genoeg werkt het. We hobbelen denkbeeldig mee op de stoffige wegen van de Argentijnse jungle, voelen het innerlijke conflict van de schoondochter, de midlifecrisis van de broer en de ontluikende seksualiteit van neeflief.

Familia rodente is een geslaagde mix tussen de zuiderse sfeer van L'Auberge Espagnole, het stofferige van Motorcycle Diaries met een zweempje seksualiteit à la Lucia y el Sexo. De film haalt het niveau van vermelde films helaas niet, maar verdient het desondanks eveneens een arthousehit(je) te worden.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de