House of Wax

Zo op het eerste zicht kon het brainstormen bij Dark Castle Entertainment niet al te lang hebben geduurd. Men neme een niet al te scary of gore horrorklassieker (de gelijknamige film met Vincent Price uit 1953, te bekijken met een 3D brilletje), giet er een hip hedendaags sausje over en zorgt voor een blonde del als Paris Hilton om dat alles bij de kids naar binnen te lepelen.

Maar debutant Jaume Collet-Serra serveert verrassend een stevige proloog, waarin een anatomieprofessor en een wassenbeeldenartieste hun uitzinnige tweelingzonen hard toetakelen. De vijf minuten zijn uit lage hoeken gefilmd, gelig belicht en doen het beste vermoeden voor de rest van de prent. Helaas, die start met een half uur waarin de filmfan, de horrorfan én de Paris Hilton fan op hun honger blijven zitten. Maar dààrna worden de gore en slasher fans behoorlijk verwend. Knap, hoe House of Wax de geniale slagzin 'Watch Paris Die' hanteert en tegelijk resoluut voor een publiek van achttienplussers gaat.

Niet dat je dat aan het -bij gebrek aan een beter woord- verhààl kunt merken. Een paar -niet al te best acterende- Americana-kids worden systematisch afgeslacht rond een wassenbeeldenmuseum in het niet door hun GPS herkende stadje Ambrose. Cliché! Maar de decors zijn schitterend en Texas Chainsaw Massacre is nooit veraf: eens hij eindelijk in gang schiet, geeft deze tienerslasher er een stevige lap op en blijft de sterke belichting opvallen -zéker in de bioscoopscène, waar bij wijze van kers op het taartje ook flarden uit cultspektakel 'Whatever Happened to Baby Jane' op het scherm-in-het-scherm passeren.

Zorg er dus voor dat je de eerste vijf minuten van deze prent ziet. Daarna kun je gerust een colaatje halen, de sanitaire faciliteiten bezoeken en een dik pak maischips met stinkende kaassaus in uw strot rammen (doe dat zelfs bij dit soort film toch maar in de bar). Maar zorg ervoor dat je daarna terug in je cinemastoeltje gaat zitten, want de manier waarop Paris Hilton een houten paal door haar hoofd krijgt gespietst is bijzonder stevig. Om nog te zwijgen over de massa andere wasbalsemingen en onthoofdingen of over de apocalyptische finale. Die breit een stevig eindpunt aan deze harde en leeghoofdige horror, die zich onderscheidt door zijn schitterende decors en door zijn verzorgde belichting en fotografie. 't Is geen Haneke of Godard, maar dit simpele filmpjes is echt wel de moeite.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de