Hooligans

Van hobbit in Lord of the Rings, over slipjessteler in Eternal Sunshine of the Spotless Mind tot bloeddorstige kannibaal in Sin City, Elijah Wood heeft in zijn oeuvre al een vreemde weg afgelegd. Ondanks zijn Frodo-imago zet hij met Hooligans opnieuw een opmerkelijke outsiderrol op zijn intussen imposante c.v.. Wood speelt Matt Buckner, een Yank die uit Harvard wordt gekickt voor een misdaad die hij niet heeft begaan en vervolgens troost zoekt in de armen van zijn zus in het treurige Londen. Hij maakt al snel kennis met haar schoonbroer en vanaf dan is de eens zo brave hobbit niet meer weg te denken uit de hooligan scene.

Het is opmerkelijk dat er voor deze rauwe agressieve prent een vrouwelijke regisseur achter de camera stond. Regisseuse Lexi Alexander, in een vorig leven nog een gevierd kickbokster, raakt met het hooliganisme een onderwerp aan dat tot voor kort onbesproken bleef in filmland. Met directe close-ups en een zinderende soundtrack komt Hooligans vaak in het vaarwater van andere Britse socio-prenten zoals Trainspotting, maar toch is dit een alleraardigste film geworden met een oerbritse feel, ondanks het feit dat hij wordt gedragen door een Yank. Via vinnige cuts en een dynamische montage krijgen we een beklijvend relaas van de hooligansport. Gebroken ledematen en littekens worden niet geschuwd, het oprispende bloed en losgeslagen tanden vieren hoogtij. Door de agressieve cameravoering en de knappe fotografie weet Hooligans zeker te overtuigen.

Elijah Wood lijkt met zijn helderblauwe oogjes op het eerste zicht miscast als de agressieve voetbalsupporter, maar bij nader inzien is juist de onschuld die in zijn engelachtige gelaat schuilt een verdienste voor de film. Maar het is vooral Charlie Hunnan (opkomend posterboy en het gelijknamige personage uit Nicholas Nickleby) die indruk maakt als Wood's surrogaatbroeder Pete Dunham.

Regisseuse Lexi Alexander raakt met hooliganisme een onderwerp aan dat tot voor kort onbesproken bleef in filmland.

Hooligans is een interessant portret geworden dat zijn blik richt op de zijlijn van de voetbalsport. Maar ondanks het rauwe kleurpalet is Hooligans vaak net iets té afgelijnd. Zo wordt er te hevig ingespeeld op de cultuurclash tussen de Yanks en de Britten en bemoedert de regisseuse haar protagonisten teveel en worden we als kijkers verplicht symphatie op te brengen voor de knurften. Maar toch, zelden hebben we zo'n adrenalineoprispende 'sportfilm' bekeken. Na het zien van Hooligans krijg je spontaan zin om je cinemazeteltje los te rukken en naar het hoofd van de dichtstbijzijnde popcornverkoper te keilen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de