The Break-Up

Als dit luchtige romantische drama uw aandacht wist te trekken, zal dat dan toch in de eerste plaats aan het privé-leven van de hoofdrolspelers liggen. Jennifer Aniston was net gedumpt door Brad Pitt toen ze aan deze film begon en zocht troost in de armen van tegenspeler Vince Vaughn.

Nochtans moet het tweetal ons in deze prent doen geloven dat ze elkaar niet meer kunnen uitstaan. Brooke en Gary zijn twee jaar samen, maar het fijne leventje in hun gezellige flat komt abrupt aan zijn einde wanneer Brooke beseft hoezeer ze zichzelf al die jaren heeft weggecijferd voor de best wel idiote Gary. De brokken lijken niet meer gelijmd te kunnen worden en het koppel komt aan het begin van een lijdensweg te staan. Wie krijgt de flat? Wie krijgt de vrienden? Gary en Brooke weigeren het elkaar makkelijk te maken zonder te beseffen dat ze daardoor alleen maar ongelukkiger worden.

De nogal vergezochte opzet en Anistons filmverleden doen vermoeden dat het hier om de zoveelste vermoeiende komedie gaat. Een soort War of the Roses voor een nieuwe generatie misschien. Toch blijkt al snel dat de makers het allemaal wat ernstiger bedoelen. The Break-Up wil een bespiegeling zijn over hoe mensen zich gedragen als hun relatie aan een eind komt. Vandaar dat er eerder zuinig met humor wordt omgesprongen en er al bij al een realistische toon nagestreefd wordt. De reeks taferelen die we te zien krijgen, zouden echter als illustratie bij een artikel uit een fout vrouwenblad kunnen fungeren, inclusief de bevestiging van talloze clichés over mannen en vrouwen. Erg boeiend valt dat allemaal niet te noemen en de film kent dan ook heel wat slaapverwekkende momenten.

Maar er loopt ook iets fundamenteler verkeerd. Elke objectieve kijker moet toegeven dat Gary het eigenlijk wel verdient door Brooke in de steek gelaten te worden. Wie zou zijn leven willen slijten aan de zijde van een egoïstische, luie eikel? Toch blijft de film voortdurend pogingen doen om Gary als een geweldige kerel te laten overkomen, duidelijk met de bedoeling de mannelijke kijkers ook wat plezier te laten beleven. Zo moeten we het normaal vinden dat mannen meer zin hebben in bier en sport dan een gesprek met hun vrouw. Dat geldt misschien voor bepaalde mannen, maar we hadden het ook zonder de bevestiging van dit stereotype kunnen stellen. Zo wordt ook Gary dus enigszins als slachtoffer opgevoerd zonder dat daar een reden voor is. De Brookes van deze wereld nemen hun wederhelft dus maar beter niet mee naar een film die in essentie opwerpt dat vrouwen óf tevreden moeten zijn met een smeerlap, óf alleen hun weg moeten zoeken in het leven. Op die manier blijft de film de hele tijd door op zoek gaan naar een echte visie over relaties.

Slaapverwekkende en genderclichés bevestigende flutprent

Gelukkig doet The Break-Up naar het einde toe wat moeite om Gary zijn fouten te laten inzien, maar eigenlijk is het kwaad dan al geschied. Het helpt ook geen zier dat hoofdacteur Vaughn een compleet charismaloze, logge verschijning is die in geen enkele scène geloofwaardig overkomt. Aniston houdt zich wel staande, al blijft haar vertolking wel op de vlakte. Enkel de epiloog is volkomen geslaagd en toont een fractie van geloofwaardigheid.

Zolang Vaughn en Aniston een koppel blijven, kan deze film toch voor iemand iets betekenen. Maar de kans is dus groot dat dit gedoe binnen afzienbare tijd door iedereen vergeten is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de