Transformers: Revenge of the Fallen

Het doek is finaal gevallen over Hollywood: Ridley Scott begint aan de verfilming van Monopoly (wij kijken enkel als Sean Connery zijn pensioen onderbreekt en de rol van de grijze Monopoly Guy op zich neemt), Gore Verbinski tekent voor een nieuwe update van de bordspelverfilming Cluedo en Michael Bay gaat eerst nog schepen kelderen met een verfilming van Zeeslag.
Speelgoedhandelaars zien hun winsten alvast stijgen en bioscoopuitbaters verdienen hun deel aan nostalgische vaders die hun koters mee naar de verfilmingen sleuren waar ze al sinds hun kindertijd op zitten wachten.
Transformers: Revenge of the Fallen, de ridicule sequel op het al even bombastische eerste deel is alvast niet het licht aan het einde van de steeds nauwer wordende tunnel.

Bay doet zijn eer als blockbustermaestro alle eer aan en dus krijg je wat je zou verwachten: nog spectaculairdere actiesequenties, nog grotere autobots en nog meer ontblote rondingen van mejuffer Megan Fox. De plot, een lauw excuus om deel één nog eens over te doen, maar dan een enkele versnelling hoger, raakt halverwege zoals vanouds ondergesneeuwd door migraine-opwekkende set-pieces, patriottisch borstgeklop en tenenkrullende dialogen.
Aanvankelijk valt er nog te lachen met de nonsens en de stupiditeit die Bay met genoegen serveert, maar na enkele onbegrijpelijke plotwendingen en ridicule gevechtscènes snak je naar het moment dat de eindgeneriek over het scherm beginnen te rollen.

Opnieuw ramt Bay de Amerikaanse waarden er in, maar het stukje Americana dat hij hier presenteert is ditmaal zo debiel dat je je afvraagt hoe hij ermee wegkomt. Revenge of the Fallen is bij wijlen zelfs een haast Leni Riefenstahl-achtige verheerlijking van de superioriteit van the American common man.
Zo is het niet verwonderlijk dat Shia LaBeoufs universiteit bevolkt wordt door blonde topmodellen en gladde posterboys. De shots waarin stoere G.I. Joe's in slow-motion door het woestijnzand marcheren zijn ook ditmaal niet op één hand te tellen en Megan Fox wordt haast in elk shot geportretteerd al was het een vintage American pin-up. Het grootste probleem aan deze haast gênante schertsvertoning is dat de film pas afklokt op 150 minuten, waarvan minstens de helft probleemloos geknipt kon worden.

Transformers was bij momenten aangenaam vertier, maar zijn opvolger is een mensonterend bandproduct dat symbool staat voor al wat tegenwoordig fout loopt in de Amerikaanse filmfabriek. Racistische, platvloerse idiotie die we nog het best kunnen omschrijven als een 21e-eeuwse variant van de duimschroef.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de