Sucker Punch

Je fantasie is het ultieme wapen om te ontsnappen uit de harde realiteit. Dit is wat Zack Snyder ons wilt doen geloven in zijn nieuwste prent Sucker Punch, een visuele tour-de-force door hemzelf omschreven als ‘Alice in Wonderland met machinegeweren.' Of hij hier in geslaagd is, is nog maar de vraag. Want als hij in het verleden aan de slag mocht gaan met uitstekend bronmateriaal zoals de cultklassieker Dawn of the Dead van George A. Romero of Alan Moore’s bejubelde comic Watchmen, verfilmt hij nu een mede geschreven scenario, gebaseerd op zijn eigen origineel concept. Het is net hier dat Snyder de bal zwaar mis slaat.

Het uitgangspunt van Sucker Punch klinkt nochtans veelbelovend. Na de dood van hun moeder worden twee tienermeisjes overgeleverd aan hun kwaadaardige stiefvader. Wanneer de jongere zus op het punt staat door hem misbruikt te worden, schiet Babydoll haar zusje in een reddingspoging per ongeluk dood. De vader beslist om haar in een psychiatrische instelling te plaatsen, waar ze binnen de vijf dagen een lobotomie zal ondergaan. Om te ontsnappen aan de duistere realiteit van de instelling, vlucht Babydoll weg in haar eigen fantasiewereld.

Na de krachtige openingsscène wordt echter duidelijk dat Snyder elke vorm van subtiliteit en vooral logica overboord gooit en de kijker wil overdonderen met een audiovisueel spektakel. Het incoherente verhaal blijkt al snel een excuus te zijn om de episodische actievolle scènes aan elkaar te weven, waarbij de zoektocht naar vijf items voor een ontsnappingspoging centraal staan. Tijdens deze queeste reist de kijker samen met Babydoll en haar nieuwe vriendinnen (die al even klinkende namen hebben: Sweet Pea, Rocket of Blondie) van het ene fantastische universum naar het andere. Hierbij nemen ze het op tegen geduchte vijanden zoals reusachtige samurai met gatling guns, een leger orcs en een draak, buitenaardse cyborgs en zelfs zombiesoldaten die qua uiterlijk zo lijken weggelopen te zijn uit de videogame Wolfenstein.

Na de krachtige openingsscène wordt echter duidelijk dat Snyder elke vorm van subtiliteit en vooral logica overboord gooit en de kijker wil overdonderen met een audiovisueel spektakel

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Sucker Punch over heel de lijn aanvoelt als een videogame waarbij de controller uit je handen gerukt is en je verplicht wordt toe te kijken. Ondertussen recycleert Snyder gretig uit zijn visuele trukendoos, die hij opgebouwd heeft met films zoals 300 en Watchmen, in een poging de kijker te overdonderen met speciale effecten. Op muziekaal vlak tracht Sucker Punch dezelfde finesse te bereiken als Watchmen, maar hoe verder in de film, hoe groter het kitschgehalte wordt. Hetzelfde kan gezegd worden van de karikaturale personages, zoals de obese kok of de malafide burgemeester. Wanneer de actie afneemt en de film wat ademruimte krijgt, wordt ook nog eens duidelijk hoe oppervlakkig de meeste figuren zijn. Gooi hier het gebrekkig acteren van de cast en zwakke dialogen bovenop, en je beseft al snel dat de meidengroep, met korte schoolrokjes en andere weinig verhullende klederdracht, vooral als lustobject fungeren. Als de videogame-generatie en het actieminnend publiek mogelijk nog enig vertier uit deze film kan halen, is de meerwaarde zoeker bij Sucker Punch volledig aan het verkeerde adres.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de