Somers Town

Op het Filmfestival van Gent, editie 2007, kreeg This Is England van Shane Meadows veel bijval. Het warme, deels autobiografische verhaal over een jongetje dat in een skinheadmilieu terechtkomt, wist zonder moeite het hart van pers en publiek te stelen.

De kans dat Meadows dit jaar hetzelfde doet, is groot, want met Somers Town heeft hij opnieuw een filmpje gemaakt waarin zijn zin voor realisme en interesse in de mens een aantrekkelijke combinatie maken. Filmpje en niet film, want daarvoor is zijn Somers Town te klein, te intiem. Dit is geen epische cinema, maar een klein verhaaltje over een paar mensen, op een bepaalde moment, op een bepaalde plek.

Toch speelt plaats een belangrijke rol in deze film. De film start immers met Tomo?s treinreis van East Midlands naar Londen (Eurostar was de grote investeerder van deze lowbudgetfilm). Eens hij in Londen aankomt, tracht de tiener zo goed en zo kwaad mogelijk te overleven. Op een dag ontmoet hij Marek, de zoon van een Poolse inwijkeling. De twee lijken tegengestelden, Tomo vuilgebekt en onrustig, Marek kalm en beleefd, maar een gemeenschappelijk verlangen naar de Franse serveerster Maria, vestigt een vriendschap.

Grootste troef van deze film is de fantastische vertolking van Thomas Turgoose als Tomo. De jongen, die ook al de hoofdrol speelde in This Is England, heeft een ongelooflijk natuurlijke manier van acteren en maakt van Tomo zowel een klein smeerlapje als een aandoenlijk baasje. Dat Meadows van een geloof in menselijke goedheid vertrok, valt niet te ontkennen.

Toch filmde hij Somers Town in zwart-wit en contrasteert daarmee de troosteloze omgeving met de warme hoofdpersonages. Ondanks de vele vergelijkingen, is de regisseur op die manier een tegenpool van Mike Leigh of Ken Loach. Hoewel hij, net als zijn landgenoten, uitgaat van een harde, realistische context (een dakloze tiener, Poolse immigranten), gebruikt hij die als antithese van de plot. Hij maakt geen politieke aanklacht of schrijnende docufictie, maar een optimistische vertelling over vriendschap en liefde. Af en toe forceert Meadows dat vredesgevoel wat, zoals door middel van een zweverige scène, met zon door de bladeren, vrolijke mensen en emo-muziek. Daarmee snijdt hij scherpe randjes abrupt af en laat hij een net iets te groot aura van crowdpleasing rond de film hangen.

Leuk dat kleinere Britse producties als This Is England en Somers Town bij een groot publiek scoren, niet in het minst dankzij filmfestivals, maar revolutionaire cinema it is not.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de