Up

Genre: Animatie | Duur: 1u36 | 2009 | Release: 7 Oktober 2009 | Land: VS | Regie: Pete Docter | Cast: Jordan Nagai, Christopher Plummer, Edward Asner

De eerste beelden van Pixars jongste vat het credo van de filmstudio meteen samen. Op de klankband weerklinkt het gekraak van pellicule die voorbij glijdt langs het oog van een projector. De jonge Carl Fredericksen kijkt gefascineerd naar een wit doek dat als een abstracte heilige boven het publiek uittoornt. Zijn mond valt open van verbazing terwijl hij naar de avonturen van zijn grote idool, de koene avonturier Charles Muntz gaapt, en op dat moment voelen we samen met Carl de magische betovering van het witte doek. 'Cinema moet betoveren' is wellicht het mantra dat boven de deur van de animatiestudio prijkt en met Up komen ze dat weer mooi na. Hoe anders verklaar je dat we wederom een krop in onze keel kregen of over een bed van rozen liepen toen we de cinema uit strompelden?

Vanaf de openingssequentie is het raak: de jonge zwijgzame Carl valt voor het tomeloze enthousiasme van duivel-doet-al Ellie en algauw voel je dezelfde romantische vonken doorschemeren als tussen robotje Wall-E en zijn muze EVE. In de briljante openingscène zien we Carl en Ellie naar elkaar toegroeien om vervolgens samen oud te worden. Zonder woorden creeërt animator Pete Docter (Monsters, Inc.) een fantastische set-up waarbij tristesse, melancholie en humor hand in hand gaan.

Ellie ruilt het tijdelijke voor het eeuwige waardoor de kranige Carl alleen achter blijft. Hij blijft niet bij de pakken zitten en besluit om de droom van Ellie na te jagen: een adembenemende reis richting Paradise Falls, een pittoresk toevluchtsoord waar hun idool Charles Muntz van de aardbol verdween. Carl, in een vorig leven een ballonverkoper, knoopt een hele tros ballonnen aan zijn schotelantenne en besluit zijn voormalige eega nog één laatste dienst te bewijzen. Wat hij niet weet, is dat er zich een verstekeling aan boord bevindt, de jonge enthousiaste padvinder Russel die 'Mr. Fredericksen' met raad en daad wil bijstaan zodat hij ooit een 'Help the Elderly'-badge op de revers van zijn scoutsjasje krijgt gespeld.

een film die je 100 minuten laat mee zweven en betovert om je daarna veilig te doen landen.

Net als bij Wall-E heeft het hoofdpersonage in Up nu niet meteen een hoge aaibaarheidsfactor maar toch slagen de pixelkunstenaars erin om vanaf de eerste seconde uw hart te veroveren. Pixar heeft geen baat bij tongue in cheek-humor of filmische verwijzingen en dat is nog steeds de reden waarom ze de generische producten van de concurrenten mijlen achter zich laten. Pixar blijft de studio die uitblinkt in zijn eenvoud: kleine gestes, details en gebaren.

Up voelt aan als een film die overtrokken wordt door een wolkendeken van melancholie en heel de film lang voel je de liefde en genegenheid voor de personages doorschemeren. Natuurlijk is er ten gepaste tijde plaats voor een grap, maar toch blijft de Sehnsucht en de weemoed de bovenhand houden.

Bovendien ziet Up er als vanouds betoverend uit. De film komt uit in twee versies: de traditionele 2D versie en de tegenwoordig obligate 3D-versie. De film doorstaat de gimmick-test glansrijk: 3D dient hier niet als een trucje om het gemis aan boeiende personages of een interessant verhaal op te smukken, maar hoogstens als dat extra laagje vernis waardoor de prent net dat klein beetje meer blinkt. Zelfs in 2D ziet de film er trouwens pakken indrukwekkender uit dan alle exploten uit de Dreamworks- of Blue Sky-stal (denk maar aan Ice Age) samen. De ballonnen blinken, de wolken stuiven en elk blaadje of veertje ziet er opnieuw levensecht uit. Wederom heeft Pixar zichzelf op animatievlak overtroffen.

Na het zeesop (Finding Nemo) en de hogere stratosfeer (Wall-E) kiest Pixar ditmaal voor het luchtruim en dat doen ze met verve. Mocht de film tijdens de finale niet even uit de bocht gegaan zijn (Wall-E, iemand?), hadden we na Ratatouille en Wall-E opnieuw vier fonkelende sterren uitgedeeld. Desalniettemin: een film die je 100 minuten laat mee zweven en betovert om je daarna veilig te doen landen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het komt tot een handgemeen tussen Carl en Charles Muntz, die nog steeds de tropische vogel wil vangen waarvoor hij destijds vertrokken is. Carl laat zijn huis en Muntz achter en vliegt met de zeppelin terug naar het thuisfront. Russel krijgt de 'Help the elderly'-badge opgepind door een apetrotse Carl.