I'm Not Your Friend

Pálfi's nieuwste begint met een bevreemdende docu: een kwartier aan een stuk zien we kinderen met elkaar onderhandelen over wie nu met wie bevriend wil zijn. Het is een waar slagveld van ontspringende en verbroken relaties, van aantrekking en afstoting en van frêle banden.

Dan wordt er teruggedraaid en begint Pálfi, die we al kennen van Hukkle en Taxidermia, aan een mozaïekvertelling. Die narratieve structuur verloor de laatste tijd stevig aan populariteit. En het wordt al snel duidelijk waarom.

I'm Not Your Friend is een narratologisch rommeltje. De introductie van de personages gebeurt meestal pas als ze al uit het verhaal verdwenen zijn, het ritme is zeer afwisselend en de dialogen zijn heel realistisch, maar niet per se op een positieve manier. Dat de scènes door improvisatie zijn voortgestuwd, zal dan ook amper verbazen.

Ondanks het gebrek aan vertelstructuur en script wekt het "verhaal" van deze lotgevallen toch interesse op. Niet enkel omwille van de - we geven het liever niet toe - herkenbaarheid, maar ook om het soapgehalte ervan.

Pálfi serveert ons geen makkelijke kost - thema's als ongewenste zwangerschap, zelfmoordpogingen of afpersing - maar bewerkstelligt wel engagement van zijn kijker. Camera soms zeer losjes op de schouder wandelt ie door de straten van Boedapest. Die beelden in het heetst van de strijd met (soms een overdaad aan) medium close-ups dwingen ons mee te gaan met de personages. Niet met het verhaal, want dat gaat toch nergens heen, maar met de karakters. De handelingen komen voort uit wie ze zijn, niet uit wat een schrijver hen ex cathedra opdraagt te doen.

En zo voelt I'm Not Your Friend heel echt aan. Je leeft mee en begrijpt hoe ieder personage reageert. Hoe absurd de dilemma's of patstellingen ook zijn mogen.

Na Taxidermia en Hukkle levert Pálfi nogmaals een non-conformistische prent af. Volgende keer mag ie van ons wel wat meer aan de vorm schaven.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de