Chatroom

Hideo Nakata, de Japanse regisseur van griezelfilms als Ringu en Dark Water (het origineel), gaat het voor deze vermoeiende pseudo-psychothriller zoeken in Groot-Brittannië in plaats van Hollywood. De samenwerking met de producers van min of meer degelijke Britse producties als Sylvia en The Other Boleyn Girl, levert echter geen meerwaarde op. Integendeel, Chatroom is een barslechte film geworden.

Vijf chatters ontmoeten elkaar in een nieuwe chatroom. Oprichter William heeft echter snode plannen met zijn medechatters, die hij een voor een tracht te manipuleren om hen uiteindelijk de vernieling in te helpen. Dat Nakata een echte kamer als decor laat fungeren voor de online gesprekken, is een evidente visuele representatie die dus lang niet zo origineel is als de bedenkers zelf lijken te vinden. Bovendien is het Internetuniversum in zulke schreeuwerige, lelijke kleuren gegoten, en wil de beeldvoering zo graag blits en flitsend zijn dat het op den duur pijn aan je ogen gaat doen. Het contrast met het grijze werkelijke leven is een tweede, al te voor de hand liggende en ongeïnspireerde vormelijke keuze.

Niet dat de film inhoudelijk steviger op zijn poten staat. De plot komt nergens tot leven, de psychologische diepgang is van het allergoedkoopste soort en de dramatiek wordt enkel gepuurd uit hysterische taferelen met krampachtig kijkende tieners. Bovendien lijkt deze film minstens tien jaar te laat te komen. Chatten is niet meer relevant noch zo alomtegenwoordig, althans in de vorm zoals die hier wordt uitgebeeld. Dat het hoofdpersonage, de onruststoker William dus, zonder ook maar enige flair wordt vertolkt door Aaron Johnson (Nowhere Boy, Kick-Ass), helpt evenmin. De andere acteurs putten zich uit in overacting.

Chatroom zal eventueel aanslaan bij een mild publiek van 12-jarigen, maar zelfs dan blijft het een erg povere, flauw uitgewerkte en spuuglelijke prul van een film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de