Fantastic Mr. Fox

Wes Anderson heeft als regisseur met The Life Aquatic with Steve Zizou, The Darjeeling Limited en The Royal Tenenbaums een schare minstens even fervente voor- als tegenstanders verzameld. Op deze site zijn wij alvast fan, en dat is met de Roald Dahl-adaptatie Fantastic Mr. Fox allerminst veranderd.

Mr. en Mrs. Fox leven het perfecte leventje samen met hun zoon Ash en hun logerend neefje Kristofferson. Maar een vos verliest zijn streken niet en stilaan begint het te knagen bij kippendief-op-rust Mr. Fox. Hij beraamt een meesterplan om de kwaadaardige boeren Boggis, Bunce en Bean een hak te zetten. Hierdoor brengt hij niet alleen zijn eigen gezin, maar ook alle andere bosbewoners in gevaar.

Anderson bewijst met deze film allereerst dat de stop-motion animatietechniek allerminst dood is (voor verder bewijs, zie ook Coraline en Mary and Max). De ambachtelijke feel en ietwat haperende animatie die deze techniek kenmerkt past perfect bij de retrostijl van de prent in zijn geheel (let bijvoorbeeld op de kledij van Mr. Fox), en de voordelen van de stijl worden goed duidelijk in onder andere de gedetailleerde gezichtsmimiek. Daarnaast zijn ook de achtergronden vaak erg mooi, met een opvallend mooi palet aan herfstkleuren.

Verder zou Anderson zichzelf niet zijn als hij niet dieper inging op de complexe familierelaties binnen het vossenhuishouden. Meneer vos ligt onder de plak bij vrouwlief en kan het dier in hem niet langer onderdrukken, terwijl zijn naar erkenning hunkerend zoontje botst op zijn superieure neef. De droge humor waarmee de familiesituaties worden aangepakt sluit naadloos aan bij het eerdere oevre van de cineast.

De leuke dialogen worden ondersteund door een uitstekende stemmencast: Clooney als meneer vos, Meryl Streep alszijn echtgenote, en daarnaast ook Bill Murray en Michael Gambon. Het is echter Willem Dafoe - als de rat - die de show steelt en bewijst dat hij zelfs puur op stem een film naar zijn hand kan zetten vanuit een bijrol.

Fantastic Mr. Fox heeft hier en daar kleine loszittende draadjes, als voornaamste dat de film af en toe te kampen heeft met tempoverlies. Dit maakt uiteindelijk weinig uit, want in essentie is dit een ietwat klassiek maar zeer meeslepend verhaal dat uitstekend is geschikt voor kinderen als volwassenen – onder andere dankzij de gelaagde humor (zoals het ondeugend western-sfeertje dat er bij momenten hangt). Door een geslaagde combinatie van animatie met zijn kenmerkende thema’s levert Wes Anderson wederom een klein pareltje af.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de