Adventureland

Komedies over tieners die zo dringend hun maagdelijkheid willen verliezen, zijn er op de meest diverse niveaus: van platvloers en vulgair, tot bitterzoet of romantisch. Regisseur Greg Mottola schetste ons al een hilarische zoektocht naar seks en spanning in Superbad, - waarvan de hoofdacteur Michael Cera zich zelfs specialiseerde in de triestigaards die dit genre bevolken - maar biedt nu speelruimte aan een andere acteur die maar al te vaak gecast wordt als nerd: Jesse Eisenberg. Ook hij mocht al enkele keren al sukkelend het pad van de liefde bewandelen (Zombieland, The Squid and the Whale), al etaleerde hij daarbij steevast een soort superioriteit waarvan het aannemelijk is dat ze vrouwen afschrikt.

Sinds die Oscarnominatie voor het vertolken van de ultieme geek Mark Zuckerberg in The Social Network, is Eisenberg klaar voor het grotere werk. In die zin is Adventureland - nu hij toch al 27 is - mogelijk zijn afscheid geweest van de de vele puberrollen. Hij had het slechter kunnen treffen, want deze warme en nostalgische film is, hoewel niet bijster origineel, zeer te pruimen.

Eisenberg speelt James, een student die wegens de financiële problemen van zijn ouders, afziet van een reis naar Europa en een zomerjob aanneemt in een verachtelijk, derderangs attractiepark. De vervelende en eentonige zomer die zich lijkt aan te kondigen, verandert echter al snel in een feestelijke opeenvolging van vriendschappelijke en romantische momenten, met dank aan het eclectische personeelsbestand van het park. Vooral de meer zinnelijke Em (Kristen Stewart kan zo veel meer dan wat we in Twilight te zien kregen) weet James af te leiden van het monotone werk. De zelfverzekerde praatjesmaker Brad (Ryan Reynolds) zou echter roet in het eten kunnen strooien, al biedt hij James ook raad.

Wat dus op het eerste niveau een komedie is - minder grof dan Superbad maar even warm van toon en gekruid met leuke details, ontwikkelt zich gaandeweg tot een uitstekende romantische film met twee hoofdpersonages die je maar al te graag in elkaars armen zou zien vallen. Mottola voert daarnaast een aantal erg leuke nevenpersonages op, zoals de controlefreaks die het pretpark uitbaten, en tooit zijn vertelling met een aanstekelijke jaren '80-soundtrack.

Dat de afloop van het relaas gepaard zal gaan met het kwetsen van enkele zielen, zie je al van ver afkomen, en dat de protagonisten er allemaal sterker en wijzer uitkomen, eveneens. De film streeft in zijn geheel misschien ook een al te typisch nostalgische toon na. Maar dat alles staat geenszins in de weg dat Adventureland zijn plaats verdient in het genre en een groot publiek voor zich zou kunnen winnen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de