De rouille et d'os

Eerlijk gezegd deed het ons cinefiel hart meer deugd dat onze nationale trots Matthias Schoenaerts de hoofdrol kreeg in een film van Jacques Audiard dan dat om het even welke Hollywoodcineast hem binnengehaald had. We zijn er trouwens stiekem heel zeker van dat zijn kansen in de Amerikaanse filmindustrie daardoor lang niet verkeken zijn. Maar naast Oscarwinnares Marion Cotillard mogen schitteren in een film van één van de beste Franse cineasten, is uiteindelijk een betere deal dan een bijrol in een doorsnee Amerikaanse thriller natuurlijk.

Het valt te begrijpen waarom Audiard voor Schoenaerts koos na het zien van Rundskop. Zijn personage in De rouille et d'Os, Ali, is een bokser die zijn leven op instinct lijkt te leiden. Samen met zijn zoontje trekt hij naar het zuiden van Frankrijk om er bij zijn zus te gaan wonen. Zijn pad kruist daar dat van Stéphanie, een orca-trainster die een vreselijk ongeval krijgt. Tussen deze twee gekwetste personages groeit een band, maar in hoeverre dat een relatie te noemen valt, is af te wachten. Stéphanie moet inzien dat Ali net als de orca onberekenbaar blijft.

De rouille et d'os beschikt over een strak en precies gedoseerd scenario, waarin rauw-realisme hand in hand gaat met sluimerend sentiment. De dramatiek ligt er bij momenten wat nadrukkelijk op, maar toch blijken alle gebeurtenissen noodzakelijke grillen van het lot om Ali en Stéphanie te laten inzien wat ze voor elkaar betekenen. Dat ze elkaar fysiek complementeren - zij geknakt, hij dierlijk sterk - maar mekaar ook met de daaraan verbonden frustraties opzadelen, maakt het er niet eenvoudiger op. Hoewel je deze twee protagonisten aanvankelijk van op een afstand waarneemt, raakt het publiek toch aan hen gehecht. Wanneer een dramatisch voorval op het einde van de film, de opgestapelde stugheid doorbreekt, breek je als kijker mee en maakt een scheut ontroering zich van je meester.

Audiard's stijl is overdacht en functioneel. Zijn camera staat vaak half verborgen opgesteld, waardoor personages en objecten de actie deels verhullen. We krijgen indrukken in plaats van observaties. Hij vangt met zijn camera ook de lichamelijkheid die zijn personages kenmerkt en zit hen dus letterlijk op de huid. Dit roept soms een zekere benauwdheid op, die gecounterd wordt met straaltjes zonlicht en knap geënsceerde momenten die de fysieke bevrijding van de personages symboliseren. Zowel Stéphanies aanvaring als intieme tête à tête met een orca zijn bijzonder treffende scènes.

Audiard laat de film aanvangen en eindigen met een optimistische Bon Iver, en vult de rest op met een mooie variatie aan songs en muziekstukken. Hoewel die de kijker sterk betrekken en het melodramatische van de prent onderstrepen, had less op dit vlak echter more kunnen zijn.

Schoenaerts kan Cotillard schijnbaar makkelijk aan. Beide acteurs vertolken hun rol met een grote naturel en een beklijvende diepgang en laten ons geloven dat ze samen horen. De twee zullen trouwens opnieuw samen te zien zijn in de Amerikaanse thriller Blood Ties van meneer Cotillard, Guillaume Canet. Afwachten wat de film in Cannes losmaakt, maar niettemin kunnen wij wat De rouille et d'os betreft, van een meer dan geslaagde film spreken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de