La vie d'une autre

Wanneer Marie op een ochtend wakker wordt, kan ze haar ogen niet geloven. Een dag eerder was ze een onbeschreven twenty something ergens halfweg jaren ‘90 die een ontluikende romance beleefde met Paul, de zoon van een rijke zakenman en aspirant striptekenaar. Nu ontwaakt ze anno 2011 als 41-jarige vrouw in een luxueus appartement in de schaduw van de Eiffeltoren. Aan de keukentafel treft ze een kleine jongen die haar met “maman” aanspreekt. Boven vindt ze Paul, die haar koel en afstandelijk bejegent.

U raadt het al: de afgelopen vijftien jaar zijn uit het geheugen van Marie gewist. Met vallen en opstaan moet ze noodgedwongen op zoek naar puzzelstukjes die haar meer kunnen vertellen over haar leven in de 21e eeuw. A la recherche du temps perdu (een boek dat ze weinig toevallig in een eerdere scène ter hand nam). Dat nieuwe leven verschilt danig van het vorige. Als topvrouw van een vastgoedreus blijkt ze over een onmetelijke rijkdom te beschikken. Haar succes leverde haar de bijnaam l’impératrice op. Privé gaat het haar minder voor de wind: ze is met Paul getrouwd maar hun huwelijk staat op barsten.

Het is niet de eerste keer dat een film een wonderbaarlijke tijdssprong als uitgangspunt neemt. In 2004 overkwam Jennifer Garner ongeveer hetzelfde in 13 going on 30. Dat het toen een vreselijke film opleverde, doet weinig goeds vermoeden voor La vie d’une autre. Onterecht. Dit regiedebuut van actrice Sylvie Testud is gebaseerd op de gelijknamige roman van Frédérique Deghelt. Het concept is steviger onderbouwd waardoor het aan geloofwaardigheid wint. De puike prestatie van Juliette Binoche in de rol van Marie, legt eveneens flink wat gewicht in de schaal. In haar oprechte verwondering over nieuwigheden als de euro wekt ze geregeld op de lachspieren. De toeschouwer ontdekt samen met haar hoe snel de maatschappij de afgelopen vijftien jaar geëvolueerd is.

Toch gaat La vie d’une autre nooit echt aan de ribben kleven. Voor een deel is dit aan het scenario te wijten. Het vertoont geregeld hiaten en gaat te licht over cruciale punten. Zo is het lastig te aanvaarden dat Marie nooit door de mand valt. Haar bij momenten vreemd gedrag levert nooit meer dan verbaasde blikken op. Ook in haar topfunctie volstaat het dat ze enkele jaarcijfers doorbladert opdat ze zich zonder kleerscheuren doorheen belangrijke werkvergaderingen kan worstelen. Maar misschien zijn dergelijke oneffenheden onvermijdelijk wanneer een wonderlijke tijdskronkel aan de grondslag van een verhaal ligt. Wat op papier een leuke denkoefening is, laat zich moeilijk in een goede film vertalen.

John Lennon wist het al: “Life’s what happens to you while you’re busy making other plans”. La vie d’une autre is hier minstens een degelijke illustratie van. Eenieder die zich ooit vragen stelde bij onverwachte of onverhoopte wendingen die het leven neemt, heeft aan deze film een vette kluif. Mindere filosofen kunnen genieten van een zoektocht in een hedendaagse stedelijke jungle, Blondie’s hit Maria en een geactualiseerd “You had me at hello”- Jerry Maguire moment.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de