Nono, the Zigzag Kid

De waardering voor een heel roedel regisseurs die de Belgische film op de kaart aan het zetten zijn - Michael Roskam, Fien Troch, Felix Van Groeningen, Gust Van den Berghe, Peter Brosens, en dan vergeten we er nog een paar - deed ons eigenlijk wat vergeten dat we ook Vincent Bal al hadden. Aannemelijk, aangezien hij sinds Minoes in 2001 enkel de aanbevelenswaardige kinderserie Kika en Bob maakte en zijn werkterrein deels naar Nederland verlegd heeft. Met Nono, the Zigzag Kid toont hij nochtans opnieuw een inventief filmmaker te zijn die gerust een Amerikaanse big budgetproductie aan zou kunnen.

Nono..., is gebaseerd op een kinderboek van de Israelische schrijver David Grossman. Het titelpersonage is een dertienjarige jongen die van zijn vader, een gerespecteerd politie-inspecteur, de kneepjes van het detectivevak leert. Dat er nooit over Nono's overleden moeder wordt gepraat, drijft echter een wig tussen de twee. Nono wordt rebelser en wil meer te weten komen over wie hij is. Een treinreis vormt de aftrap voor een avontuurlijke confrontatie met zijn verleden waarin een gewikste dief, een beroemde zangeres en een vrouw op een foto een voorname rol spelen.

Bal kan zich in de eerste plaats visueel uitleven. Nono speelt zich af in de jaren '70, waardoor de film in een heerlijke retrosfeertje wordt ondergedompeld. Productioneel wordt de lat dus hoog gelegd, maar de film zit ieder moment juist. Het mondaine Nice lijkt wel een sprookjeswereld, de decors komen recht uit het mooiste kinderboek en de personages zijn prachtig gestileerd. Die fantasierijke, wat naïeve benadering van een verhaal is intussen ook een kenmerk geworden van Bals werk, maar is tegelijkertijd ook een kleine hindernis. Nono's zelfbewustwording en de confrontatie met het aangrijpende verleden van zijn familie, had emotioneel best wat meer diepgang kunnen gebruiken. De geweldige cast, waaronder de nimmer falende Fedja van Huêt als Nono's vader en Isabella Rossellini als zangeres Lola Ciperola, kan daardoor zelden het onderste uit de kan halen.

De wijze waarop de plot zich ontwikkelt, getuigt verder echter van een geïnspireerde, soms vernuftige kijk op het scenario. Zo worden de flashbacks en de fantasieën van Nono fijn verweven met de plot. Het vraagt een extra inspanning van jonge kijkers, maar Bal heeft zijn publiek voorheen eigenlijk ook nooit betutteld. Toch tref je hier en daar een scène aan die net wat te kinderlijk van opzet is. In die zin zal Nono het moeilijk hebben Minoes op te volgen als publiekslieveling. Wie onder de elf is, zal afhaken vanwege de compexiteit van de vertelling, wie ouder is dan dertien moet zijn jeugdig enthousiasme willen bovenhalen. In Vlaanderen vormt het nadrukkelijke Hollands misschien een extra barrière.

De ouderwetse charme van Nono, the Zigzag Kid is dus tegelijk zijn sterkte als zwakte. Niettemin zijn er weinig regisseurs in de lage landen die met zo veel klassiek vernuft, plezier en kundigheid films maken. Hopelijk laat Bal ons dus niet opnieuw elf jaar wachten. ,

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de