The Man with the Iron Fists

Genre: Actie | Duur: 1u35 | Release: 2 Januari 2013 | Land: Hong Kong, VS | Regie: | Cast: Rick Yune, Lucy Liu, Russell Crowe

RZA, née Robert Fitzgerald Diggs, heeft al heel wat films van bedenkelijk allooi op zijn conto staan. Als acteur/rapper glibberde zijn triestige tronie al eerder doorheen films als Repo Man, American Gangster en Life is Hot in Cracktown. Verder kleurde de Amerikaanse MC als frontman van Wu Tang-clan en ardent componist van filmmuziek prenten als Afro Samurai en Blade: Trinity donkerbruin. Maar met zijn regiedebuut The Man with the Iron Fists overstijgt hij het voorgaande moeiteloos door vriend en vijand royaal te trakteren op een wervelend stukje (on?)kundige Wushu-pastiche. Het hertekenen van de grens der goede smaak wordt daarbij niet geschuwd.

Gesitueerd in het 19^eeeuwse China doet The Man with the Iron Fists er gedurende negentig minuten alles aan om een spetterende smeltkroes te zijn van epische actietaferelen genre Hero en House of Flying Daggers en cartooneske mash-up pret naar het kolfje van Tarantino, wiens naam niet toevallig over de openingscredits rolt. De sardonische stijl van Kill Bill en het onderschatte Death Proof worden al in de eerste minuten schaamteloos gekopieerd aan de hand van popart pancarten en een pompende hiphop-beat, terwijl zwevende zwaardmeesters elkaar naar de hals vliegen en bloed zich als springstof uit opengereten lichamen blaast. Zwalpend tussen martial arts-epos en volbloed B-film, met belabberde dialogen en schrikbarend slechte acteurs, is The Iron Fists niet meer dan een vitrine voor goedkope kicks & thrills. Flitsende vechtscènes, veel bloed en een beetje bloot (nuja, of toch de suggestie daartoe) vliegen aan een wervelend tempo voorbij, zonder een degelijk verhaal (iets met goud, hebzucht en de slachtpartijen die daaruit volgen) of een gram stijl. Geheel zonder inhoud is deze Iron Fists een beetje als de verpakking van een Oost-Europees discount-gigant: schreeuwerig en broos.

En laat dat nu net een zegen zijn! Want RZA tapt zoveel slechte smaak in zijn film dat het eindresultaat een hypnotiserende hybride is van goedkope weltschmerz en smakelijke pastiche. Of The Rzarector (zijn bijnaam bij rapproject Da Gravediggaz) de parodie nu bedoelt of niet (we gokken eerder van niet), zelden hebben wij van zo’n hoop nonsens genoten. Terwijl plastiek pruiken en losgerukte armen doorheen het blikkendozen decor vliegen gaan een legertje geisha’s, een albino en een metalen man met elkaar in de clinch. Feest! Verderop likt een dronken en ontzagwekkend dik geworden Russell Crowe de lippen van Lucy Liu en brengen gillende Wushu’s met overdadig Pokémon-haar, vergezeld door de allereerste Chinese metroseksueel, een crashcourse in boeddhisme. Driewerf hoera!

Stiekem vermoeden wij trouwens dat RZA met zijn omnipresentie in deze productie Orson Welles de loef probeert af te steken. Hij laat zichzelf immers niet alleen als schrijver en regisseur aandraven maar neemt op Wellensiaanse wijze de ijzeren vuisten ook zelf ter hand, hoewel de bespottelijke serieux van zijn acteren niet bepaald geslaagd te noemen valt. Daarnaast lijkt de spiegelscène aan het eind van de film, - hallucinant drost-effect incluis - zo weggelopen uit Lady from Shangai. Al kan de mosterd hiervoor tevens gehaald zijn bij Bruce Lee’s magnum opus: Enter the Dragon. Wanneer RZA ook nog eens de gratuite rappartijen voor zijn rekening neemt, overtroeft hij daarmee niet enkel zijn geniale rivaal maar katapulteert het hiphop infuus de Chinese folklore bovendien naar een hip, postmoderne gangsterparadijs (Coolio en Tupac knikken hun hoofd weltevree). Bij Sofia Copola’s Marie Antoinette droeg eenzelfde soort clash der culturen in beeld en geluid, tussen Victoriaanse pruiken en Aphex Twin, een intrigerende boodschap in zich. Bij The Iron Fists is het niet meer dan een ordinaire adrenaline shot, een tintelend glijmiddel, een jarretelle. En die voelt verdomd goed!

Het schaamteloze oriëntalisme (zag u ooit een Westerse Wushu-prent zonder het brandmerk van barbaars gedrag en voluptueuze geisha’s?) dat dit soort prenten doorgaans als hardnekkige chlamydia vergezelt, voelt hier werkelijk zo wereldvreemd aan dat het opnieuw genietbaar wordt. Beavis & Butthead wisten ooit in één van hun commentaren op MTV te vertellen dat:"This band sucks, but it's like, they suck in a new way, like in ways we haven't seen stuff suck before, so it's like, pretty cool." Visionaire woorden die, als u het aan ons vraagt, ook helemaal gelden voor The Man with the Iron Fists. Dwaze grijns op de mond, popcorn in de hand en gaan zien, deze voortreffelijke quatsch.