Casse-tête Chinois

Het leven van Xavier wordt plots een puinhoop wanneer zijn vrouw hem verlaat en met de kinderen van Parijs naar New York verhuist. Hij besluit hen achterna te emigreren om de relatie met zijn zoon en dochter te behouden, en vanaf dat punt gaat de film over niets specifiek maar over het bestaan in het algemeen. De protagonist vertelt ons dat in tegenstelling tot de levens van ordinaire mensen – en de modale film – hij verscheidene wegen inslaat en niet simpelweg van een punt A naar een punt B reist. Conform deze gedachtegang krijgen we een verzameling doelloze subplots te zien, waarvan de éne al interessanter is dan de andere.

Ofschoon het gros van individuele scènes weten te vermaken, laat Casse-Tête Chinois als geheel de kijker op zijn honger zitten. De meanderende verhaallijn weerspiegelt misschien wel de filosofie van de film dat het leven complex is – voor zover dat zo’n vanzelfsprekende opvatting de term ‘filosofie’ waardig is – toch voelt het geheel aan als een ongeïnspireerde en simplistische poging van regisseur/schrijver Cedric Klapisch om een film te maken die trouw is aan het echte leven. Een intelligente visie op zijn thema heeft Casse-Tête Chinois echter niet te bieden, wat op zich niet bezwaarlijk zou zijn moest de film niet pretenderen inzichtelijke wijsheden te delen aan zijn publiek.

Casse-tête Chinois laat de kijker aan het einde met een leeg gevoel achter.

Veel meer dan luchtige Franse humor zal je uit Casse-Tête Chinois niet halen. Enkel bestemd dus voor wie wil weten hoe het met de protagonisten uit het aanstekelijke L’Auberge Espagnole en les Poupées Russes vergaan is.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de