Interior. Leather Bar.

William Friedkins Cruising maakte veel ophef in 1980. Hoewel de plot vrij standaard is – een politieagent gaat undercover om een seriemoordenaar op te speuren –, was de setting dat allerminst. De killer heeft het immers gemunt op homoseksuelen en agent Steve Burns, gespeeld door Al Pacino, moet afdalen in de New Yorkse gay scene om hem te vinden. En dan gaat het niet om de gezellige koffiebar uit The L-Word, maar een rokerig sm-café, bevangen met de geur van seks en leer. Al tijdens het filmen kwamen homo’s op straat in een strijd hun imago niet te laten bevuilen door Hollywood.

Friedkin, als filmmaker nooit verlegen de grenzen van het alledaagse af te tasten, gaf een versie van 140 minuten af, waar het hoofd van de beruchte ratings board MPAA van opmerkte: “There aren't enough XXX’s in the alphabet to rate this movie”. De eerste versie die de NC-17 rating kon ontwijken, duurde zo’n 40 minuten minder. Maar wat gebeurde met die 40 minuten? Geruchten deden de ronde dat studio United Artists het materiaal vernielde.

Zo’n 30 jaar later zijn zowel Hollywoodcensuur als de publieke omgang met homoseksualiteit nog steeds hete hangijzers. Daar wilde acteur James Franco, cruisend tussen gewaagde indies als Spring Breakers en blockbusters als Oz the Great and Powerful, iets mee doen, vertrekkende vanuit die verloren 40 minuten. Samen met regisseur Travis Mathews en acteur Val Lauren plant hij het verdwenen stuk Cruising te filmen. Interior. Leather Bar., een referentie naar de scènetitel, is een documentaire over dat proces.

Het eindresultaat is een 60 minuten durende documentaire, waarin slechts een fractie de daadwerkelijke verfilming van die 40 minuten is. Hoewel het doel schijnbaar niet bereikt wordt, doen Franco en Mathews ondertussen wel iets anders – ze filmen acteur Val Lauren's ervaring. Het blijkt immers dat Lauren enkel aan de film meedoet omdat ‘buddy James Franco’ dat vroeg, niet omdat hij in het project gelooft. Hij stelt heel wat vragen over de boodschap van de film en de concrete zaken die hij moet doen en aanschouwen. Hij spreekt over zijn grenzen als acteur, terwijl we ondertussen op de filmset halfnaakte mannen met leren pakjes en sm-werktuigen een seksscène zien voorbereiden. Sommigen onder hen zijn geen acteurs, maar doen het omwille van de fun (of in de hoop James Franco naakt te zien). Dat lijkt de ervaring voor overtuigd heteroseksueel Lauren nog verwarrender te maken. De helft van de film zien we hem verwonderd kijken, twijfelend over de hele operatie, bellend met zijn agent die het project afkeurt en overleggend met andere acteurs of zij een andere man zouden kussen. Net zoals Al Pacino's personage in Cruising (en ook James Franco in Oz), wordt Lauren door professionele doeleinden geconfronteerd met een nieuwe wereld waar hij allesbehalve thuis is. Hij wordt gepositioneerd op de kruising van de twee polen waar het in Interior. Leather Bar. om gaat - het normatieve oordeel en de creatieve en seksuele vrijheid.

Op die manier lijken Franco en Mathews undercover te gaan in hun eigen film. Hun dekmantel is de 40 minuten van Cruising, hun boodschap ligt in de making of. De vraag is natuurlijk wat echt is en wat niet. Acteur Val Lauren speelt zichzelf, maar wij sluiten de mogelijkheid niet uit dat hij zichzelf-als-personage speelt - zowel Mathews, Franco als Lauren worden op imdb niet als 'self' gecredit, maar als een gelijknamig personage. Daarbij is de scène waarin hij, na het aanschouwen van een expliciete seksscène, het koppel complimenteert met de intieme manier waarmee ze met elkaar omgaan, een mooie karakterevolutie. Om dat soort – onopvallende – momenten lijkt het vooral te doen. Wanneer we de twee mannen daarna hand in hand zien wegwandelen, is dat een mooie referentie naar wat Franco in zijn betoog zegt: “Every fucking love story is a dude that wants to be with a girl, and the only way they’re going to end up happy is if they walk off into the sunset together”.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de