Oscars 2003
De 75e editie van de Academy Awards zou een extra feestelijk tintje moeten gekregen hebben, maar daar staken de heren Bush & Saddam een stokje voor. Vooraf werd aangekondigd dat de uitreiking omwille van de oorlog sober zou verlopen, en werd er een oproep gedaan wat minder sier en wat meer ingetogenheid te vertonen. In een halfslachtige poging de sterren daartoe te forceren, werd de Red Carpet afgeschaft. Gedaan met flaneren langs honderden fotografen, toegejuicht door klapvee dat dagen van tevoren heeft postgevat. Wel rechtstreeks van de limousine het Kodak Theatre in. Een domper op de feestvreugde, want het beroemde-mensjes-kijken maakt eigenlijk al de helft van het succes van de show uit. Uiteindelijk kwam er dus gewoon een ingekort tapijt, zodat de pers en het publiek zich toch even konden vergapen aan al dat mooi volk. Want Will Smith mocht dan al met veel poeha aangekondigd hebben dat hij er dit jaar niet zou bij zijn omdat het elkaar in de bloemetjes zetten de oorlog zou banaliseren - en gelijk heeft ie -, wie gaat Nicole Kidman, Catherine Zeta-Jones of Jack Nicholson tegenhouden als ze kans maken op zo'n felbegeerd gouden mannetje? Nodeloos te melden dus dat half Hollywood keurig zijn plaats had ingenomen in het rode pluche. Gastheer Steve Martin, in topvorm, wist in zijn inleiding meer geslaagde grappen te brengen dan in drie van zijn films samen, en schrok er niet voor terug de filmwereld, Jennifer Lopez of zichzelf te ridiculiseren. Daar bleef het echter bij, want ondanks Martins hilarische interventies, nam de voortstelling inderdaad de vorm aan van een seniele 75-jarige: traag, af en toe in slaap sukkelend en compleet zonder realiteitsbesef. Naar de oorlog werd héél af en toe verwezen, bij voorkeur in de meest vergezochte verbloemende metaforen, want wee de artiest die zich met politiek gaat bemoeien. Zo werd dit topentertainment voor bejaarden, en die waren er volop, want The Academy had alle nog in leven zijnde winnaars uitgenodigd, en daar zaten een paar oudjes tussen die zich wellicht met de grootste moeite niet zouden kunnen herinneren wanneer ze precies die Oscar wonnen. Zo was er Luise Rainer, een stralende mummie van 92, die haar laatste Oscar in 1936 (!) won. Zij mocht opdraven in een parade die alle winnaars huldigde, maar die eigenlijk een flauw doorslagje was van de hulde in 1998, toen The Academy omwille van zijn 70e verjaardag precies hetzelfde deed. Gaap dus, al kan het ook zijn dat een plaatsvervangende schaamte zich van u meester maakte bij het aanschouwen van een tandeloze, afgetakelde Kirk Douglas, die onverstaanbare kwinkslagen stond te brabbelen. Maar af en toe kwam er even wat leven in de brouwerij, dankzij een aantal onverwachte of brutale winnaars. Michael Moore bijvoorbeeld, wiens weergaloze documentaire Bowling for Columbine een Oscar in de wacht sleepte. Hij bevestigde zijn imago van schenenschopper door zonder enige schroom President Bush en zijn beleid uit te schelden, in een heerlijke tirade die op evenveel applaus als boegeroep werd onthaald. Zijn speech is intussen een eigen leven gaan leiden, want hij sloeg natuurlijk de nagel op de kop. Wat Cameron, Harrison of Meryl ervan dachten, konden we niet opmaken uit de beleefde, verkrampte glimlachjes waarmee ze Moore aanhoorden. Kleur bekennen doen ze blijkbaar uitsluitend als personages op het witte doek. De enigen die wel openlijk voor vrede pleitten, waren presentatoren Gael García Bernal (na het succes van Y Tu Mamá También en Amores Perros klaar voor een Amerikaanse carrière), Barbra Streisand of uitgesproken democrate Susan Sarandon, die een subtiel vredesteken maakte. Van de winnaars spraken enkele Nicole Kidman, Chris Cooper, Pedro Almodóvar en Moore dus hun wens naar vrede uit. Verbazingwekkend is ook, en nu komen we eindelijk tot de essentie ? wie won wat? - , hoeveel KUT-favorieten een Oscar in de wacht wisten te slepen. Naast Bowling for Columbine werd het door ons gekoesterd pareltje Spirited Away bekroond als beste animatiefilm (regisseur Miyazaki was echter thuisgebleven), nam Pedro Almodóvar de Oscar voor Beste Origineel Scenario (voor Hable Con Ella, de eerste buitenlandse film die deze prijs wint) mee naar huis, en won The Pianist verrassend genoeg de Oscars voor Beste Regie (ook Polanski was afwezig, gezien zijn verbod de USA te betreden), Beste Niet-Origineel Scenario én, tot verbazing van iedereen, Beste Acteur. Adrien Brody moet nooit gedacht hebben enige kans te maken in deze categorie, gezien de concurrentie (Lees ?Drie 36?), en sprong dol van vreugde het podium op om er meteen Halle Berry hartstochtelijk te zoenen. 45 seconden later beval hij dirigent Bill Conti de aanzwellende muziek meteen weer stop te zetten, omdat hij nog niet uitgesproken was. De 29-jarige acteur ? overigens de jongste die ooit in deze categorie won ? sloot zijn speech eveneens af met een vredesboodschap Verder won Nicole Kidman, zoals verwacht, én verdiend, de Award voor Beste Actrice. Best grappig was dat haar emoties haar oude Australische accent boven wisten te halen. De fantastische Chris Cooper won voor Beste Acteur in een Bijrol, voor Adaptation, en ook hiermee kan K.U.T tevreden instemmen. Twee Oscars waren er voor 'Frida' (Make-up en Muziek), en Lord of the Rings: The Two Towers (visuele en geluidseffecten), Road to Perdition kreeg er één, postuum, voor cameraman Conrad L. Hall. Filmlegende Peter O'Toole werd beloond met een ere-Oscar, iets wat hij aanvankelijk als een belediging opvatte, maar waarvoor hij nu wel een mooi dankwoord bracht. Dat Catherine Zeta-Jones, een volbloed filmster, de Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol mocht meenemen, vonden we iets minder fijn, maar aangezien Chicago verder slechts één belangrijke Oscar won, die van Beste Film, kunnen we ons er wel bij neerleggen. Kostuums, Montage, Decors en Geluid waren de andere bekroonde afdelingen van de film. Jammer dat die 6 beeldjes alweer een onbenullige prent de geschiedenis inschrijven. Nog een verrassing was dat Eminems song voor 8 Mile de Oscar wegkaapte voor de neus van U2, Paul Simon en de Chicago-cast. Jammer dat hij zelf niet aanwezig was om hem op te halen, we hadden een rap-speech wel kunnen waarderen. Wie weet had het een paar hartaanvallen opgeleverd in de bejaarde menigte. Was er toch nog wat te beleven geweest... Het was trouwens uitgerekend Barbra Streisand die de envelop mocht openen, wie weet heeft ze ooit al van Eminem gehoord. Verliezer van de avond is Gangs of New York geworden. Van de 10 nominaties werd geen enkele in goud omgezet. Een teleurstelling voor Scorsese, maar we moeten eerlijk zijn, de man heeft al veel betere films gemaakt, en zal dat in de toekomst ook nog wel doen. Nog even geduld dus.