The Oscars! - 2009
Hollywood heeft zichzelf voor de 81e keer weer flink in de bloemetjes gezet. De uitreiking van de Oscars ging gepaard met een groot showgehalte dat herinneringen opriep aan vervlogen tijden. Gastheer Hugh Jackman liet zich helemaal gaan en bezorgde de als altijd langdradige voorstelling nu en dan een geestig moment. Het Britse Slumdog Millionaire wist -lichtjes verrassend- acht Oscars in de wacht te slepen en kon zo de grote overwinnaar genoemd worden.
The Academy had met Jackman een ongewone keuze gemaakt, maar zal daar geen spijt van hebben. Jackman zong en danste doorheen het spektakel, op diverse momenten bijgestaan door andere sterren. Zo plukte hij bij aanvang Anne Hathaway uit de zaal om haar te laten participeren in zijn openingsact en kwam Beyonce hem assisteren voor een zeer geslaagde musical-ode. Verder mochten ook Jack Black en Jennifer Aniston, Tina Fey en Steve Martin en Ben Stiller en Natalie Portman op vrij grappige wijze hun opwachting maken. Stiller deed zich voor de gelegenheid voor als een bebaarde en ongeïnteresseerde Joaquin Phoenix zoals die onlangs bij David Letterman de boel verziekte.
Geheel nieuw en vrij geslaagd waren de uitreikingen van de acteurs-Oscars. In plaats van de beeldjes te laten overhandigen door de winnaars van vorig jaar bracht men telkens 5 oudgedienden op het podium die de genomineerden persoonlijk in de bloemetjes zetten. Narcisme ten top uiteraard, maar dat is deze hele show sowieso. De individuele odes hadden dus wel iets. Wie verzot is op filmsterren en het bijhorende showbizzsfeertje kon zo een paar keer genieten van mooie combinaties. Sophia Loren, Nicole Kidman, Shirley Maclaine, Halle Berry en Marion Cotillard op een rijtje, het had wel iets. Voor de bijrollen had men Goldie Hawn, Anjelica Huston, Eve Marie Saint, Tilda Swinton en Whoopi Goldberg opgetrommeld. Enkel bij de mannelijke bijrol deed de opkomst wat tweedehands aan. Cuba Gooding, Jr., Kevin Kline, Christopher Walken, Alan Arkin en Joel Grey (Oscarwinnaar in 1972) vormden een lichtjes belegen groepje waar een George Clooney, Benicio Del Toro of Javier Bardem voor wat pittigheid hadden kunnen zorgen. Vooral omdat de Oscar in kwestie, zoals door iedereen lang vooraf voorspeld kon worden, naar Heath Ledger ging en de bekendmaking hiervan toch een dramatisch hoogtepunt was. De familie van Ledger - pa, ma en zus - kwamen de Oscar halen en benadrukten dat ze dit wilden vieren en niet zozeer betreuren. Zo werd meligheid kundig vermeden.
De verdeling van de Oscars zorgde voor weinig sensatie. Dat The Curious Case of Benjamin Button, dat wel het meeste nominaties op zijn naam had staan, er uiteindelijk maar drie won ten voordele van het charmantere en modernereSlumdog Millionaire, valt niet echt betreurenswaardig te noemen. Danny Boyle en zijn team kwamen inventiever, frisser en actueler uit de hoek en namen zo uiteindelijk acht Oscars mee naar Groot-Brittannië, waaronder Beste Film en Beste Regie.
De Oscar voor Beste Buitenlandse Film was wel een verrassing. Het Japanse Departures wist wel al heel wat prijzen in de wacht te slepen, maar geen van grote betekenis. Tegenover Gouden Palm-winnaar Entre les Murs en het originele Waltz with Bashir steekt deze prent toch een beetje af, al is het wel een hartverwarmend relaas. De regisseur bleek overigens nauwelijks Engels te spreken en zijn dankwoord was dan ook een irritant gewauwel. Dit tafereel herhaalde zich nog een aantal keer met andere Aziatische winnaars.
Penélope Cruz kwam dan weer een stuk behoorlijker uit haar woorden. De momenten waarop je tenenkrommend haar haast onverstaanbare Engels moest aanhoren, zijn gelukkig voorbij. De Spaanse schone kreeg een Oscar voor Vicky Cristina Barcelona, waarin ze met verve een gestoorde kunstenares vertolkt. Opvallend detail is toch wel dat het maar liefst de vijfde keer is dat een actrice de prijs wint voor een rol in een Woody Allenfilm. Cruz verdient de prijs des te meer omdat ze dit jaar ook al ijzersterk was in het aangrijpende Elegy.
De uitreiking van de Oscar voor Beste Actrice was even spannend. Iedereen leek het er de voorbije weken over eens te zijn dat Kate Winslet recht had op dat beeldje, maar de concurrentie van Meryl Streep was drukkend. Streep werd weliswaar reeds voor de 15e keer genomineerd en won al twee Oscars, maar dat is wel al 25 jaar geleden. Winslet, die voor de zesde keer genomineerd werd - iets wat niemand haar op die leeftijd al heeft voorgedaan -snakte naar échte erkenning en die kwam er. Voor haar overtuigende en complexe rol in The Reader verdient de Britse alle lof, maar iedereen moet ook toegeven dat ze ook in het verleden nog maar zelden teleurgesteld heeft. Zowat al haar films zijn van een zeker niveau (we negeren uit alle macht The Holiday) en als je de diversiteit van haar rollen eens bekijkt, kun je ook niet anders dan onder de indruk zijn. Winslet is een hele grote dame die de komende jaren alleen nog maar zal groeien. Haar dankwoord was vakkundig roerend en toen ze haar vader zocht in de zaal en hij zich met een fluitsignaal liet lokaliseren, zag je zelfs even een meisje van vlees en bloed.
Verder moest en zou deze show ook het moment van Mickey Rourke worden. De opgelapte bokser won de afgelopen weken nog tal van prijzen voor The Wrestler en iedereen leek hem van harte deze terugkeer met een knal toe te wensen. Jackman zinspeelde bij aanvang van de show al op het aantal bieps dat nodig zou zijn om het dankwoord van Rourke te censureren en creëerde zo nog hogere verwachtingen. Het was echter Sean Penn, die uit handen van niemand minder dan Michael Douglas, Anthony Hopkins, Robert De Niro, Adrien Brody en Ben Kingsley, de prijs mocht ontvangen voor zijn hoofdrol in Milk. Vijf jaar geleden won Penn ook al een keer (voor Mystic River), maar dit keer leek hij toch een heel stuk dankbaarder voor de eer. Hij bracht een energiek dankwoord waarin hij enerzijds toegaf niet de makkelijkste te zijn om mee samen te werken en anderzijds veel lof over had voor regisseur Gus Van Sant en kompaan Mickey Rourke (die hij zelf al een keer regisseerde in The Pledge). Penn, uitgesproken democraat en politiek schenenschopper, loofde ook meteen Obama en gaf homofoben een flinke veeg uit de pan. Net als Dustin Lance Black, de Oscarwinnende scenarist van Milk (dat over de eerste verkozen homopoliticus handelt) sprak hij zich nadrukkelijk uit voor het homohuwelijk. Hoewel we Rourke graag hadden zien naar huis gaan met een Oscar, zagen we met Penn toch een van de beste acteurs van zijn generatie winnen, een man ook die veel meer is dan een filmster. En gewoon omdat we zo graag eens vermelden: echtgenote Robin Wright Penn hoeft eigenlijk niet onder te doen. Ooit moet het toch eens haar beurt zijn?
Net als anders nam de show zo'n 4 uur in beslag, waarbij ook dit keer best wat dode momenten zaten. Ondanks veranderingen en bijsturingen, zal de overdracht van de atmosfeer in de zaal naar het scherm, nooit echt vlot verlopen en blijft dit uiteindelijk een vaak kwakkelend, soms hypocriet gebeuren dat zeker echte filmfans eigenlijk niets zegt. Maar laat dat u absoluut niet tegenhouden een keer in het jaar gewoon meegesleept te worden door het ultieme glitter- en glamourfestijn. Wij kijken volgend jaar beslist weer. K.U.T won overigens ook de grensoverschrijdende Film-O-Rama-orakelwedstrijd" door 17 van de 24 categorieën correct te voorspellen. Lees hier ook onze voorbeschouwing.