De beste vertolkingen van 2013
Het voorbije filmjaar heeft ons heel wat cinefiele geneugten geboden, dat hadden we al op een rijtje gezet. Hoewel film voor velen in de eerste instantie een beleving is, het meegesleept worden door een plot of een atmosfeer, zijn het niet zelden in de eerste plaats de acteurs die de film echt tot leven brengen. Een greep uit de vele overtuigende en meeste gesmaakte vertolkingen van 2013:
Onata Aprile als Maise in What Maise Knew
Het kloppende, aandoenlijke hart van een echtscheidingsdrama moeten zijn, het is een zware taak voor een klein meisje. Regisseurs McGehee en Siegel vonden er echter de perfecte jonge actrice voor, die een onwezenlijk geloofwaardige vertolking neerzet als het kind dat als speelbal tussen twee heel egoïstische ouders wanhopig naar houvast klauwt. Een film die bijblijft vooral dankzij een vertolking die bijblijft.
Cate Blanchett as Jasmine in Blue Jasmine
Woody Allen liet haar gewoon haar werk doen, beweerde hij zelf. Blanchett maakt gigantisch veel kans op een Oscar en dat is aannemelijk. De manier waaarop ze de hele film door schippert tussen waanzin, hysterie, naïeviteit en schone schijn, getuigt van een enorm talent en hoewel Jasmine doorgaans veel ergerniswekkender is dan aandoenlijk, creëert Blanchett hier een best onvergetelijk personage
Paul Dano als Alex Jones in Prisoners
Een slachtoffer of dader? Een zieligaard of een smeerlap? Paul Dano slaagt er meesterlijk in om zijn personage in Prisoners van begin tot eind dubieus te spelen om dan op het eind in het licht van een belangrijke plottwist, nog altijd geloofwaardig te blijven. Voelbaar maken dat er nog zo veel meer onder een personage zit, vraagt het soort talent dat deze man in huis heeft.
Michael Douglas als Liberace in Behind the Candelabra
We vonden Douglas altijd al best te pruimen, maar in dit veelgeprezen drama zet hij beslist één van de allerbeste vertolkingen neer uit zijn carrière. De griezelige wijze waarop hij Liberace speelt is hilarisch accuraat en over-the-top enerzijds en anderzijds genuanceerd en geloofwaardig. Als er van nichtenclichés sprake is, dan kan het alleen maar zijn omdat Liberace die zelf uitgevonden heeft. Zijn tegenspeler Matt Damon was overigens ook erg sterk maar Douglas stal de show. Een Oscarnominatie zit er niet in, omdat Behind the Candelabra een tv-productie is.
Adèle Exarchopoulos als Adèle in La vie d'Adèle
Léa Seydoux en de minder bekende Adèle Exarchopoulos werden unaniem geprezen voor hun hartverwarmende, geloowaardige vertolkingen in de prijzenpakker La vie d'adèle, maar terwijl we Seydoux vooral zagen doen wat we al wisten dat ze kon, leek de bekoorlijke Exarchopoulos vanuit het niets een personage op te diepen dat ons raakt, dat tegenstrijdig en consequent is, dat ieder moment als werkelijk aanvoelt. Een vertolking die van het scherm spat en die je wil opvangen om thuis te koesteren.
James Franco als Alien in Spring Breakers
Franco is een geweldige acteur en hij maakt van de karakaturale Alien, een rapper en wapenhandelaar, dan ook een veel interessanter personage dan verwacht. Een verrotte, lelijke, meedogenloze smeerlap, die je desondanks het gevoel heeft dat je veilig bent bij hem en met een gevoelige Britneyballade ineens voor harmonie zorgt.
Jake Gyllenhaal als Detective Loki in Prisoners
De rol had toch door elke acteur van zijn generatie gespeeld kunnen worden, denk je eerst, zelfs al is Gyllenhaal wel een voortreffelijk acteur. Bovendien hebben we al zoveel geobsedeerde en fanatieke filmagenten aan het werk gezien. Maar net dat maakt dat Gyllenhaal's interpretatie van dit personage zo geslaagd te noemen valt. Dat verbetene, die weigering om het niet op te geven kenmerkt Loki zonder dat hij vervalt in heldhaftig machismo. Al dan niet in combinatie met een gestoord kapsel krijg je dan een bijzonder memorabele vertolking.
Rooney Mara als Emily Taylor in Side Effects
Net als Paul Dano nog zo'n vertolking waarvan je je de hele film afvraagt wat er nu net hapert aan dit personage. De jonge Emily heeft medicijnen nodig om zich staande te houden na een persoonlijk drama. Het effect van de betreffende pillen is echter niet helemaal wat ze gehoopt had. In het geval van heel wat minder getalenteerde actrices had dit personage aanvankelijk wellicht van vlak naar clichématig geëvolueerd, maar Mara kan de veelzijdigheid van Emily vernuftig vatten en het is net dat talent dat er toe bijdraagt dat het wat onderschatte Side Effects zo een sterke film is.
Joaquin Phoenix als Freddie Quell in The Master
Je kan niet om dit personage heen natuurlijk, wiens familienaam voor ons al te sprekend is: dit is een gekwelde figuur, iemand die van binnenuit lijkt opgevreten te worden door zijn eigen demonen en de kansen op verlossing dan ook iets te gretig maar onhandig grijpt. Phoenix is een acteur die durft en helemaal op lijk te gaan in een personage, en dat is hier meer dan ooit nog eens het geval. Weinigen zouden het hem met zo'n klasse kunnen nadoen. Verbluffend.
Bent Simons als Kid en Maarten Meeusen als Billy in Kid
Het jonge schoffie Simons heeft vrijwel geen tekst maar weet in elke scène zijn woordeloze boosheid schitterend te combineren met een onuitgesproken schrik. Zijn filmbroer is al even stilzwijgend aanwezig, alle drama's ontkennend en schijnbaar apatisch. In de eerste plaats natuurlijk treffend gecast en geregisseerd door Fien Troch, maar lang niet zo'n geloowaardige en natuurlijke kindervertolkingen gezien en al helemaal niet in een Vlaamse productie.
Denzel Washington als Whip Whitaker in Flight
Washington is niet de meest avontuurlijke acteur, iemand die vooral zijn imago wil bevestigen en vaak veel te traditionele rollen op zich neemt. De hoofdrol in het drama Flight voldoet eigenlijk ook wel aan die voorwaarden. En hoeveel films bestaan er al niet over alcoholverslaving? En toch moet je ondanks deze vooroordelen toegeven dat Washington met zo veel nuance en bezieling in zijn tragische personage kruipt dat je die twee Oscars ineens weer heel aannemelijk gaat vinden.
Herman Verbruggen als Marcske in F.C. Kampioenen: kampioen zijn blijft plezant
De komische geniën zijn dun gezaaid in Vlaanderen, maar Marcsken maakt intussen deel uit van het Vlaams humorpatrimonium. In de film naar de populaire serie zien we deze hilarische acteur een diepte diepgang bereiken die we nooit hadden kunnen vermoeden. Verbruggen bouwt zijn personage meesterlijk op met verbluffende nuance en een doordachte mimiek, van schlemiel naar triestige clown, een tragische sukkel die uiteindelijk een triomf op zichzelf behaalt. De naturel waarmee Verbruggen acteert is uitermate geschikt voor de Shakesperiaanse dialogen, die hij vrijwel moeiteloos weet te hanteren.