Doppelgänger

In het ongezegende jaar '69 zag Doppelgänger het licht, in sommige contreien ook wel bekend onder de titel Journey to the Far Side of the Sun. Nee, een duplicaat van Kubricks Space Odyssey, dat een jaar eerder uitkwam, werd het niet. Wel cartoonesk geflierefluit, gedraaid met schattige maquettes en op afgedankte backlots. Gedateerd, wellicht al bij release, maar genietbaar.

De plot, u moet het ons vergeven, laten we links liggen wegens onbelangrijk en volstrekt ridicuul. Deze sf-pastiche (bedoeld of niet) is waardevol niet omwille zijn metafysische plotontwikkelingen maar enkel voor het unieke art design. Zo is de geluidsband bijwijlen even onverzorgd als briljant: met hightech schuifdeuren, klikkende schoenhakken en loeiende straalmotoren allen gemixt op 180dB. Zo moet art brut klinken op sonorisch niveau, of zouden de makers gemikt hebben op een distopisch vervreemdingseffect genre Godards Alphaville?

Cartoonesk geflierefluit, gedraaid met schattige maquettes en op afgedankte backlots

Ook de kleuren van kledij en decorum (helaas enkel de kleuren) zijn om van te snoepen, iets waar de saaie bombast van Trekkie Abrams nog een puntje aan kan zuigen. Meest onvergetelijk zijn de glimmend mooie maquettes, waarin u de hand herkent van Gerry & Sylvia Anderson, meneer en mevrouw Thunderbirds. Weinig doet een nostalgisch jongenshart gezelliger reutelen dan polychrome spacebolides die uit de buik van een moederschip glijden. Touwtjes incluis. Alleen jammer van de deplorabele acteurs die het ruimtetuig bevolken en zich in hun spannende lycra broekjes duidelijk geen blijf weten met hun (we moeten het toegeven) gezegend lid. Misschien hadden deze heren voorbeeld moeten nemen aan Safety First agent Smos met de sporadische vraag: “Ziet ge mijn penis in deze broek?”. Een borstshot had ook al wonderen gedaan.

Nee, dan prefereren we toch die geslachtsloze en immer empathieke rekels van The Thunderbirds. Om nog maar te zwijgen van Foxy Lady Penelope!

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de