The Riot Club

Een pluim voor de casting van The Riot Club: voor een film die zich afspeelt in het snobbistische studentenwereldje van Oxford, vonden ze precies de posh smoelen die dit verhaal over een arrogant clubje rijkeluiskinderen nodig heeft. Het geschikte uiterlijk betekent echter nog niet dat het verzamelde jong geweld ook over voldoende capaciteiten beschikt om de film te dragen. Een gebrek aan diepgang en karakteruitwerking nekt deze prent dan ook.

Max Irons - zoon van - mag nadrukkelijk de onschuld vertolken: een student die om onduidelijke reden lid wil worden van The Riot Club, een zeer exclusieve vereniging van verwaande kwasten. Om al even onduidelijke reden is een andere recruut hem echter slechtgezind. Bovendien is het nog maar de vraag wat de activiteiten van dit groepje blaaskaken precies inhoudt.

The Riot Club kabbelt aanvankelijk rustig verder, onder deskundige regie van Lone Scherfig (An Education, One Day). Het gekrakeel van de immens onsympathieke personages leidt ons echter nergens heen, laat staan naar een inzicht over het hoe en waarom van de club. De acteurs weten precies hoe hun neus op te trekken en kin in de hoogte te steken, intussen hun allerzuiverste Brits bovenhalend, maar weten hun personage geen enkele dimensie te geven.

De film blijkt na veel vijven en zessen eigenlijk op te bouwen naar een climax waarbij plots storend veel tijd besteed wordt aan de waard van een eetgelegenheid en zijn dochter. Op dat moment raakt de vertelstructuur helemaal verhakkeld en hoewel je enigszins afkeurend maar geamuseerd toekijkt hoe de varkensstreken van de clubleden uit de hand lopen, moet je ook vaststellen dat de zaken je eigenlijk koud laten.

Net wanneer de relaties tussen de clubleden op de proef gesteld worden en de film met zijn afsluiter nog enige scherpte zou kunnen krijgen, volgt echter een abrupte en zakelijke afhandeling van het avontuur. Dan besef je dat je er sowieso al genoeg van had.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de