Gone Girl

Als we The Curious Case of Benjamin Button even buiten beschouwing laten, kunnen we zeggen dat David Fincher ons de laatste tien jaar fictie van hoog niveau heeft voorgeschoteld. Zodiac, The Social Network, House of Cards, The Girl with the Dragon Tattoo zijn allen strak en compact vertelde, visueel imponerende, uitmuntend geacteerde en in sfeeropbouw excellerende producties. Gone Girl voldoet ogenschijnlijk eveneens aan die omschrijving en is in veel opzichten alweer een voltreffer voor de regisseur. Niettemin sta je best niet te lang stil bij wat onder dit mooi opgebouwde, intense mysterie-drama schuilt.

Vertrekkend vanuit de onrustwekkende verdwijning van Amy Dunne, roept Gone Girl aanvankelijk de indruk op een thriller te zijn. Amy's man Nick belandt vervolgens in een mediastorm, waarna hij zelfs verdacht wordt zijn vrouw vermoord te hebben. Fincher weet de gebeurtenissen enerzijds met een satirisch oog te bekijken, maar houdt de focus anderzijds op het mysterie waarbij de strop steeds nauwer om Nick's hals komt te zitten.

In de flashbacks wordt de verhouding van het koppel van naderbij bekeken, en blijkt deze prent ook een bittere kijk op relaties en het huwelijk te zijn. 'Waar denk je aan?' blijkt een cruciale vraag te zijn binnen een tweespan. Wanneer dit niet meer eerlijk wil of kan beantwoord worden, dreigt zelfs het meest bijzondere en verliefde koppel te stranden op banaliteit. Maar heeft Nick Amy eigenlijk wel écht leren kennen?

De film kijkt heerlijk weg, dankzij het vlotte, franjeloze scenario, de uitmuntende vertolkingen van Ben Affleck en Rosamund Pike en de beklemmende sfeer die Fincher amper moeite lijkt te kosten. De mooie score van Trent Reznor en Atticus Finch blijkt haast onnodig om de kijker helemaal in de ban te brengen.

Maar de plot - bedacht door Gillian Flyn, op wiens roman deze film gebaseerd is - neemt na dik anderhalf uur een erg groot risico door de nauwkeurig opgebouwde geloofwaardigheid scène na scène te laten afbrokkelen tot een weliswaar nog steeds erg genietbare, maar ook vergezochte, zelfs campy thriller overblijft. Pike in het bijzonder krijgt daarbij nieuwe acteerkansen en houdt de boel zeker recht, maar een beetje kritische kijker kan de film geleidelijk aan als een klucht gaan bestempelen.

De film kijkt heerlijk weg, dankzij het vlotte, franjeloze scenario, de uitmuntende vertolkingen van Ben Affleck en Rosamund Pike en de beklemmende sfeer die Fincher amper moeite lijkt te kosten.

De dubbelzinnigheid van dit project - een ingetogen maar wrede dramatische thriller die makkelijk kan omslaan naar een op hol geslagen, conceptuele effectenjacht - heeft mogelijk de wel heel bijzondere casting beïnvloed - lees hier onze kijk daarop. Gone Girl laat zich met genoegen bekijken maar de kans dat u toch zich bewust wordt, tijdens of na afloop, van het ridicule potentieel van het hele gegeven, is echter niet gering.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de