The Hobbit: The Battle of the Five Armies

Kort na de release van de eerste Hobbitfilm, kondigde Peter Jackson aan om het daaropvolgende sluitstuk dan toch in twee delen uit te brengen. De makers vonden blijkbaar dat er genoeg materiaal overbleef om er een derde film uit te persen. Toch moest de regisseur daarvoor nog bijna twee maanden lang extra scènes opnemen. En inderdaad, ook nu krijgen we opnieuw veel zwaardgekletter en shakespeareaanse woordenwisselingen naar ons hoofd geslingerd. Maar het voelt ondertussen allemaal wel erg eentonig en langdradig aan.

De film pakt nochtans uit met een indrukwekkende proloog die mooi inpikt waar het vorige deel eindigde. De wijze waarop de draak Smaug zijn intrede doet, mag dan ook meteen bij de weinige hoogtepunten van deze film gerekend worden. Daarna verdwaalt de film echter in een reeks slaapverwekkende subplots. Zo lijdt opperdwerg Thorin klaarblijkelijk aan de drakenziekte wat hem in de ban brengt van de Arkensteen en de bijhorende schatten. De symptomen lijken verdacht op die van de vervloekte ring als u het ons vraagt. Intussen komt een groot leger van Orks gevaarlijk dichterbij waarop een reeks eindeloze gevechten onafwendbaar is. Jackson kan zijn driften hierbij maar moeilijk de baas en valt terug op zijn ondertussen uitgeputte formule. U kent ze ongetwijfeld al: een overdaad aan sentiment, slow motionbeelden, computereffecten en monotone hack & slash duels.

Ook al had deze trilogie zo zijn momenten, dit relaas kon mits ingrijpendere inkorting veel degelijkere cinema opleveren. Zo kan men concluderen dat dit derde deel eigenlijk flink overbodig was. Het is dan ook vreemd dat de regisseur één boek over drie films heeft uitgesponnen in tegenstelling tot The Lord of the Rings trilogie, waarbij de drie delen ook daadwerkelijk drie boeken besloegen. Jackson lijkt zich ditmaal enkel op Tolkien’s fanbase te hebben gericht in plaats van op het grote publiek. Met deze beperking vraagt de regisseur bij momenten wel erg veel toewijding van de modale kijker.

Jackson lijkt zich ditmaal enkel op Tolkien’s fanbase te hebben gericht en vraagt zo bij momenten wel erg veel toewijding van de modale kijker.

Bovendien heeft Midden-aarde sinds The Lord of the Rings nogal aan charme ingeboet. De betovering uit de vorige trilogie is vaak zoek door de meer actiegeoriënteerde aanpak van de regisseur. Het is dan ook erg jammer dat Jackson veel minder spaarzaam omspringt met digitale effecten dan vroeger. Het zorgt er voor dat de beelden vaak levenloos lijken en de actie regelmatig sterk overdreven uit de hoek kan komen, vooral dan als Legolas de dag redt met zijn vreemde acrobatische bewegingen. Ook de adelaars lijken enkel tevoorschijn te komen wanneer het de plot goed uitkomt. Het maakt de actie des te willekeuriger en neemt alle spanning weg.

De gelijkenissen tussen George Lucas en Jackson worden stilaan treffend. Ook Lucas begon zijn carrière als een uitermate getalenteerd cineast in de onafhankelijke Hollywoodcinema en zette enkele verfrissende projecten op poten. Maar meer en meer liet hij zich verleiden door gemakzuchtige computereffecten waaronder de inhoud en het acteerwerk te lijden kregen, zoals de laatste Star Wars trilogie en Indiana Jones and The Crystal Skull. Het is bedroevend dat ook Jackson hetzelfde pad lijkt te bewandelen en datgene is geworden waar hij zich aanvankelijk tegen afzette.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de