Loin des hommes

Terwijl heel wat acteurs over lijken zouden gaan om in Hollywood carrière te maken, zijn er ook acteurs die er even genoeg van lijken te hebben en er net wegtrekken. Viggo Mortensen distantieerde zich eerder al van Peter Jackson – wiens aanpak door zielloze computereffecten meer op consumptiedrang gericht leek - en liet de blockbusterindustrie (voorgoed?) achter zich. Daarna fungeerde hij enige tijd als fetisjacteur van David Cronenberg, wat hem enkele memorabele vertolkingen opleverde.

Tegenwoordig zoekt de acteur enkel nog diepgaande rollen op die een echte uitdaging voor hem betekenen. Dat hij daarvoor naar een ander continent moet afzakken en zich een vreemde taal moet meester maken, neemt hij er maar al te graag bij. Na het Elvish te hebben geleerd in Nieuw-Zeeland, zien we hem binnenkort in de Argentijnse western Jauja Spaans spreken en maakte hij zich het Frans machtig voor de western Loin Des Hommes.

In deze film is Mortensen te zien als de teruggetrokken Franse leraar Daru, die tijdens de Algerijnse burgeroorlog van 1954 in een afgelegen schooltje les geeft aan kinderen uit nabijgelegen dorpen. Zijn jaren legerdienst hebben Daru oorlogsmoe gemaakt en hij probeert nu een vreedzaam bestaan te leiden als onderwijzer, waar hij kennelijk veel voldoening uit haalt. Maar zijn rust wordt verstoord wanneer hij de gevangen boer Mohamed naar de rechtbank moet begeleiden. Daru heeft duidelijk geen zin om zijn leerlingen achter te laten terwijl Mohamed, die de moord op zijn eigen neef op zijn geweten heeft, uit gewetensoverwegingen zijn veroordeling net tegemoet wil komen. Samen trekken ze in de kille winter door het Atlasgebergte, waar ze de dood opnieuw in de ogen zullen kijken.

In deze fascinerende karakterstudie stelt Oelhoffen ter discussie of morele code, plicht en eer echt zo belangrijk zijn om je eigen leven er voor te geven.

In dit sober drama gaat regisseur David Oelhoffen op zoek naar wat oorlog doet met een mens. Beide personages proberen in sereniteit te leven terwijl ze onder druk van de veranderende omstandigheden binnen hun land, gedwongen worden om het conflict te aanvaarden. In deze fascinerende karakterstudie stelt Oelhoffen ter discussie of morele code, plicht en eer echt zo belangrijk zijn om je eigen leven er voor te geven. Buiten enkele vuurgevechten en kampvuurmomenten kan je dit dus moeilijk een klassieke western noemen. De desolate, dorre gebergtes stralen iets bezwerend en troosteloos uit en staan uitstekend ten dienste van de knappe fotografie. Er wordt overigens bijzonder veel belang gehecht aan geluid. De huilende wind die over de schrale gesteentes giert, lijkt een beklag over al het bloedvergieten dat deze gebieden al gezien hebben. De regisseur wist ook Nick Cave en Warren Ellis te strikken, die de film van een formidabele soundtrack voorzien. En natuurlijk zijn Viggo Mortensen en Reda Kateb (Un prophète) buitengewoon goed.

Voor Mortensen is deze film alweer een stap voorwaarts en legt hij zich met zijn toewijding op taal internationaal verder in de markt als veelzijdig acteur. We vragen ons af: zou hij evengoed zijn in het Sint-Truidens dialect als Matthias Schoenaerts?

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de