The Tribe

Genre: Drama | Duur: 2u10 | Release: 1 Januari 2014 | Land: | Regie: Myroslav Slaboshpytskiy | Cast: Alexander Dsiadevich, Rosa Babiy, Yana Novikova, Grigoriy Fesenko

Een meer dan twee uur durende, Oekraïense film in gebarentaal, zonder enige vorm van ondertiteling is hoe dan ook moeilijk te marketen. Als het verhaal en de beeldtaal bovendien harde dobbers blijken, dan krijg je een wel heel moeilijke zit. Toch verzamelde dit bikkelharde, confronterende drama al zo’n veertien prijzen wereldwijd, waaronder drie in Cannes en de jongerenprijs op het Film Fest Gent.

The Tribe is dan ook een mokerslag die lang blijft nazinderen. Het centrale personage (namen zijn er niet in een wereld zonder spraak) komt terecht in een grauw soort internaat, waar de leerlingen criminele bendes vormen. Prostitutie, rooftochten in achterbuurten van Kiev en harde afrekeningen onderling zijn dagelijkse kost. Er is hoop noch redding, enkel kille strijd, elk voor het eigen overleven. De wanhoop van de doofstomme protagonisten wordt nog onderlijnd door een naturalistische soundtrack. Vuistslagen klinken dof en plomp, een artisanale abortus gaat gepaard met woordenloos gekreun.  

Het harde relaas komt erg afstandelijk op het scherm. De long takes van een vaste camera, en soms de volgshots met steadicam, focussen op de strijdende lijven van de Oost-Europese amateuracteurs. Er zijn nauwelijks close-ups van hun gezichten, er is nauwelijks een spatje hoop in de hermetische onderwereld. Of toch: een stuk worst en een bierglas wodka zijn reden genoeg om de oude leverancier te pijpen. Een glitter t-shirt waarop in grote letters Italia staat, lijkt de hoogst bereikbare luxe. De protagonist ziet voor zichzelf één redding: hij hunkert naar het hoertje dat hij ’s nachts zelf gaat verkopen aan smerige truckers. Zijn liefde blijkt al snel het ultieme ticket voor een afdaling naar de hel.

The Tribe is ontegensprekelijk een meesterlijk geregisseerde prent, een ontzagwekkend en hoogst origineel debuut, met onvergetelijke scènes. Je kan fysiek en mentaal maar beter fit zijn om deze brok mensonterende misère te verteren. Toch zit er een manipulatief randje aan alle malheur. Sommige verhaalelementen worden makkelijk vergeten. Waar zijn de andere leraren dan die ene crimineel –ze tekenden toch present bij de startscènes? Waarom is élke aangesproken camioneur direct een hoerenklant? Ook de seks- en sommige geweldsscènes voelen erg berekend aan. Maar oké, misschien past dat net bij dit kille anti-sprookje.