Freeheld

Julianne Moore zag in Freeheld wellicht een mooie kans om nogmaals uit te blinken. Een lesbienne met kanker die strijdt voor gelijkheid, dat is een rol om je tanden in te zetten. Voeg daar het fijne gezelschap bij van Ellen Page, Michael Shannon en Steve Carell en je zou mogen hopen op een degelijk, zelfs prestigieus drama.

Dat is Freeheld echter niet geworden. Het relaas is ondanks zijn realiteitsgehalte weinig interessant, geen van de kleurloze personages komt echt tot leven, er zijn amper emoties voelbaar, de dialogen vervliegen nog voor ze uitgesproken zijn.

Moore doet daarbij wat ze altijd doet, al is het materiaal inferieur. Page maakt echter amper indruk. Het is Carell die met het sympathiekste en meest uitgesproken personage wat leven in de brouwerij mag brengen.

Excellerend in middelmatigheid.

De regie van Peter Sollett, die ons met Nick and Norah’s Infinite Playlist best wist te amuseren, is vlak, onpersoonlijk en stijlloos. Hij weet Freeheld geen seconde uit de banaliteit te verheffen, waardoor de desinteresse je al na een dik half uur besluipt. Wat rest is excellente middelmatigheid.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de